– Έπρεπε ν’ ανεβούμε στην κορυφή…
Εκεί ήταν το βυζαντινό κάστρο…
Μόνο που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο ψηλά ήταν.
Ξεκινήσαμε ακολουθώντας τα βήματα
που προχωρούσαν ακάθεκτα.
Δεν ήταν πια άσκηση…
Η αποστολή είχε αρχίσει…
Και ο γκρεμός δεν άλλαζε απολύτως τίποτα,
Η υψοφοβία δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τέτοια θέληση.
Κάθε βήμα ήταν όλο και πιο δύσκολο…
Το κάστρο φαινόταν απρόσιτο.
Λες και κανένα βήμα να μην μπορούσε να βοηθήσει.
Κι όμως δεν σταματήσαμε.
Προσπαθούσαμε να μην κοιτάξουμε το γκρεμό.
Όλο μας το είναι
ήταν επικεντρωμένο στο βηματισμό δύο ποδιών.
Δεν υπήρχε τίποτα άλλο.
Είχαμε σβήσει τα πάντα.
Ακόμα και το κάστρο δεν υπήρχε πια…
Είχαμε αποφασίσει ν’ ακολουθήσουμε
αυτά τα δύο πόδια
και κανένα εμπόδιο δεν μπορούσε να μας σταματήσει.
Ακόμα και ο φόβος…
Τα πόδια μας ήταν όλο και πιο βαριά…
Η κούραση όλο και πιο μεγάλη…
Και το μονοπάτι δεν είχε τελειωμό.
Υπήρχαν μάλιστα στροφές που εξαφάνιζαν το κάστρο.
Δεν ξέραμε πού ήταν ακριβώς.
Το μόνο σίγουρο ήταν η ανάβαση.
Η ανηφοριά δεν έλεγε να σταματήσει…
Τουλάχιστον αυτό πιστέψαμε.
Αλλά ξαφνικά τα δύο πόδια σταμάτησαν…
Σηκώσαμε το βλέμμα
και τότε είδαμε το χαμόγελό του.
Χωρίς να το καταλάβουμε
είχαμε φτάσει στην κορυφή
εκεί που περίμενε το βυζαντινό κάστρο.
Έτσι το είδαμε για πρώτη φορά
και δεν θα το ξεχάσουμε.
Ποτέ.