– Όσο έπαιζα στο πιάνο ήταν δίπλα μου με το τσέλο του και ένιωθα συνεχώς ότι με βοηθούσε να μη πέσω. Ενώ δεν ακουμπούσε καν το κορμί μου. Ήταν όμως ο άγγελος φύλακας της ψυχής μου.
Εκείνη την ημέρα παίξαμε μαζί
μια άλλη εκδοχή του Pachelbel
και κάθε νότα που έπαιζε
ερχόταν να υποστηρίξει τις δικές μου
έτσι ώστε καμία να μη πέσει κάτω
για να ζήσουν όλες μετέωρες
χωρίς να τους αγγίξει η βαρύτητα
λες και ήταν κομμάτι φωτός.
Ναι, έτσι ένιωσα εκείνη την ημέρα.
Πριν δεν ήξερα
πως αγκαλιάζονται οι ψυχές
και νόμιζα ότι ήταν εγκλωβισμένες
μέσα στα σώματα.
Υπήρχε όμως και η ελευθερία
μετά τη σωτηρία.