Εκεί
Ανάμεσα στα βιβλία
που δεν είχαν ξεχάσει τους ανθρώπους
o σιωπηλός κατάλογος
περίμενε τον αναγνώστη
υπομονετικά
δίχως ελπίδες
και ψευδαισθήσεις.
Χρόνια τα φώτα
έσταζαν μες το σκοτάδι
κι ανάσαιναν τη θάλασσα
με τα βιβλία της μνήμης.
Το 1759
ο Hallay μεταφράστηκε
από τον Lalande
για να δούμε το αόρατο
του χρονοχρόνου
και τώρα
μέσα στη βιβλιοθήκη
η Αγγελική
πάλευε μόνη της
για το μέλλον
του παρελθόντος.

Δεν έμαθε ποτέ αν ήταν το πρέπον
αλλά ανάμεσα στον Μontesquieu
και τον Rousseau
δεν μπόρεσε να διαλέξει
ποιον θα ξεχνούσε
και τους έδειξε και τους δυο
για το ανθρώπινο πνεύμα
και την ομιλία της σκέψης
στους άγνωστους.
Κι εκείνοι κοίταζαν
τα παλιά βιβλία
που είχαν επιζήσει
από τη γενοκτονία της μνήμης.
Η γέφυρα δεν είχε πέσει.
Η Αγγελική την κρατούσε ακόμη.
Ίσα ίσα για να ζήσει
το όραμα της κοπέλας
που δεν έπαψε
να είναι
ανάμεσα στους νεκρούς
για να μην πεθάνουν οι αγέννητοι.