Στην έναστρη νύχτα
φύτευες τα λουλούδια στον ουρανό
για να μην ξεχάσεις τη μυθολογία τους.

Κι έπειτα ατένιζες τα πέταλά τους
ως εάν βρισκόσουν σ’ ένα νυχτερινό café
όπου γυάλιζαν παράξενοι πολυέλαιοι.
Μες την φωτεινή καταχνιά
δεν υπήρχαν πια οι σκιές της κοινωνίας
και μπορούσες επιτέλους να ζεις γαλήνιος.