Δάσκαλε,
δεν ξέρω αν θα λάβετε την επιστολή μου. Δεν μ’ άφησαν να έρθω να σας δω στις φυλακές. Είπαν ότι απαγορεύεται… Ήθελα να σας πω ότι λυπάμαι… Βέβαια μου μάθατε ότι είμαστε μαζί κι έχω στη μνήμη μου τα μαθήματα που μου κάνατε στην Αγορά, στο Θέατρο, στον Άρειο Πάγο, στον Κεραμεικό, στο Θησείο, στην Πνύκα και στην Ακρόπολη. Άλλαξα το βλέμμα για το πώς ζει μέσα μας η Ανθρωπότητα… Και βλέπω πόσο βάρβαρη είναι η κοινωνία που σας καταδικάζει ενώ είστε της αλήθειας και ποτέ δεν κάνατε κάτι κακό από τότε που βοηθάτε τους πάντες και εμάς. Ξέρω ότι πήρατε την απόφασή σας κι ότι δεν θέλετε να εκφυλιστεί το έργο σας. Το κατανοώ. Απλώς είναι άδικο. Ξέρω επίσης ότι θα δικαιωθείτε ακόμα κι αν δεν το έχετε ανάγκη γιατί η αξία σας δεν έχει ανάγκη από πειστήρια. Είμαι τώρα κι εγώ μαζί σας. Και να ξέρετε ότι περιμένω το πνεύμα σας μετά το τέλος. Θα μιλήσω για το  Έργο σας σε όλους και βέβαια σε όλες γιατί αυτό το φως αλλάζει τον κόσμο. Δεν ξέρω τι πρέπει να σας γράψω για να το χαρείτε αλλά θέλω να σας πω πόσο χαίρομαι που σας γνώρισα, που έγινε αυτή η επαφή και μεταμορφώθηκε σε σχέση για να εξελιχθεί με τους αιώνες σε δεσμό. Έτσι θα νιώσετε τη μεταχαρά που μου μάθατε. Ήσασταν πάντα μαζί μου. Τώρα είμαι κι εγώ μαζί σας για τους αιώνες των αιώνων.

Αρμονικά, η Μαθήτριά Σας.