Είχε συνηθίσει να παίζει πολλές κινήσεις σε τρία λεπτά, ακόμα κι αν τα προβλήματα ήταν κάθε είδους. Είχε το βλέμμα. Τώρα όμως δεν ήξερε ποιο ήταν ακριβώς το πρόβλημα. Γιατί είχε πεθάνει; Γιατί είχαν πεθάνει οι δικοί του; Και γιατί τον έβλεπαν ζωντανό οι άλλοι; Ενώ οι δικοί του ήταν αόρατοι. Σηκώθηκε και πήρε τη σκακιέρα, έβγαλε όλα τα κομμάτια και τα πιόνια. Αυτό ήταν το πλαίσιο. Από εκεί άρχιζαν τα προβλήματα πριν την επιλογή του πεδίου. Είχε παίξει τυφλό σκάκι. Τώρα γινόταν το ίδιο, τον έβλεπαν αλλά ήταν ουσιαστικά τυφλός. Έβαλε την αναγνώριση φωνής στον υπολογιστή του κι άρχισε να παίζει μια παρτίδα.  Άφησε τα λευκά στον υπολογιστή κι επέλεξε τη Βαριάντα Δράκου της Σικελικής  Άμυνας. Το έκανε αυθόρμητα αλλά ένιωσε ότι υπήρχε η ανάγκη.  Έπαιζε γρήγορα σαν να ήταν προπόνηση. Έπρεπε να σκεφτεί διαφορετικά. Άλλωστε ήταν παράδειγμα πλάγιας σκέψης. Καθόταν στο αριστερό κάθισμα.  Ήταν συνοδηγός. Αυτήν την ένδειξη έπρεπε να την αξιοποιήσει.