Είχε περάσει στον άλλο κόσμο αλλά δεν είχε μείνει εκεί. Αυτό το πέρασμα τον είχε σημαδέψει όμως. Γιατί τώρα έβλεπε αυτά που είχε φανταστεί. Δεν υπήρχε καταστροφή για αυτόν. Δεν υπήρχε τελευταία στροφή. Ζούσαν πολυκυκλικά. Που είχε πέσει και που είχε σηκωθεί; Ήταν στην Κύπρο ή στην Αυστραλία; Κάπου αλλού; Στην ίδια εποχή; Είχε την εντύπωση ότι προσπαθούσε να σπάσει τον κώδικα ενός ονείρου. Μα είχε ονειρευτεί; Όχι, ήταν αδύνατο, το ήξερε. Το σκέφτηκε. Ναι, αυτό, ναι. Αλλά πως κι έτσι το σκέφτηκε; Υπήρχε λόγος; Σίγουρα υπήρχε… Μπορεί οι άνθρωποι να πεθάνουν στα καλά καθούμενα αυτό μπορούσε να το συλλάβει. Αλλά να αναστηθούν στα καλά καθούμενα… Χωρίς λόγο; Όχι, αυτή ήταν η διαφορά. Θυμήθηκε τα σώματα που είχε αγκαλιάσει όταν δεν απαντούσε στα λόγια τους. Δεν έβλεπε τα πρόσωπά τους αλλά ένιωθε την πίεσή  τους πάνω στο στήθος. Ήταν σαν το τσέλο. Κάτι ήθελαν να του πουν οι ψυχές τους. Έπρεπε να δώσει μάχη για να μάθει τι.