Μετά την ανακάλυψη των νέων δεδομένων, έγινε μια αποκάλυψη. Γιατί ανακάλυψη δεν ήταν. Έπρεπε να πεθάνει ο αγέννητος για να συναντήσει τις ψυχές των νεκρών που περίμεναν έναν αιώνα μια δικαίωση για όλες τις θυσίες που είχαν κάνει για να σωθεί η ελευθερία της σκέψης της Ανθρωπότητας. Ο συνδετικός κρίκος ήταν τα απέραντα νεκροταφεία των μαχητών του Μεγάλου Πολέμου. Ήταν οι παπαρούνες που περίμεναν να τους δώσει από το αίμα του για να μη χάσουν το χρώμα που είχαν λάβει εκείνο τον Απρίλη. Και τώρα επιτέλους είχαν λάβει την αιμοδοσία του Χρόνου. Γι’ αυτό δεν έβλεπαν τους δικούς του. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόντουσαν στην γη της Καλλίπολης. Αλλά τα δάκρυά τους στα νεκροταφεία είχαν ποτίσει τις παπαρούνες. Έτσι είχε ολοκληρωθεί η κατάδυση της μνήμης μέλλοντος, η πορεία προς το πληγωμένο παρελθόν. Είχαν πεθάνει στο παρόν για να ζήσουν το παρελθόν και το μέλλον των Ψυχών της Ανθρωπότητας, της άγνωστης Ανθρωπότητας. Έτσι θα άνθιζε η παπαρούνα στο σαλόνι πάνω στο γυάλινο αυγό της Βενετίας. Το σκέφτηκε και χαμογέλασε για πρώτη φορά.