Ποτέ δεν ήταν μακριά το νεκροταφείο από τη μνήμη του γιατί εκεί είχε αρχίσει να εξελίσσεται η νοημοσύνη και τώρα που είχε πεθάνει και αναστηθεί το έβλεπε διαφορετικά. Στο κέντρο υπήρχε μια σημαία που τιμούσε όλους τους νεκρούς ανεξαρτήτως φυλής και θρησκείας αφού όλοι τους είχαν παλέψει ενάντια στην βαρβαρότητα και μάλιστα δύο φορές. Περπατούσε ανάμεσα στους τάφους. Δεν υπήρχαν αριστεροί ή δεξιοί, δεν ήταν κανένας χουντικός κανένας κομμουνιστής, μόνο πραγματικοί μαχητές της Ανθρωπότητας. Είδε από κοντά αυτούς τους μάρτυρες που είχαν μεταμορφωθεί σε ήρωες χάρη στη νίκη του φωτός. Πρόσεξε και τα δέντρα που ήταν οι φύλακες της μνήμης.  Προχώρησε προς τη σημαία. Ήταν τεράστια. Όταν έφτασε δίπλα της, άγγιξε τον ιστό της. Δεν είχε καμία σχέση με την άλλη που είχε κατεβάσει στα κατεχόμενα, επειδή δεν ήθελε ν’ αγγίζει η βαρβαρότητα τη γη των αθώων. Στη συνέχεια πήγε να προσκυνήσει τον τάφο των ανθρώπων που δεν είχαν. Αυτό το άγνωστο ήταν μια μορφή κοινής μοναξιάς. Ένιωσε την αναλογία αφού ο καθένας που δεν είχε τάφο μπορούσε να πει ακόμα και νεκρός ότι ήταν άγνωστος. Τελείωσε αυτήν την αποστολή με τον τοίχο των εκτελεσμένων από την βαρβαρότητα. Εκεί πήρε την σκυτάλη.