Η συγχώρεση δεν σήμαινε λήθη. Δεν είχε ξεχάσει τα εγκλήματα, δεν ξεχνούσε τις κατοχές, δεν θα ξεχνούσε τις γενοκτονίες. Η συγχώρεση υπήρχε για να γιατρέψει τις ψυχές που πονούσαν μέσα σε αυτά τα σώματα. Διότι έβλεπε τις φυλακισμένες ψυχές. Αυτό είχε δει και σε φυλακισμένα μνήματα.  Η συγχώρεση αφορούσε και τον Πέτρο επειδή ήταν αγαθός και τον Παύλο επειδή ήταν λόγιος. Δεν τους διαχώριζε γιατί ένιωθε τις ψυχές τους. Άλλωστε έμοιαζαν με στρατηγικό μείγμα. Είχε η πίστη μεταμορφώσει την προδοσία και τη δίωξη σε ακολουθία και πράξη. Το φως είχε νικήσει και παλαιότερα. Αλλά δεν είχαν τελειώσει οι μάχες που έδινε η Ανθρωπότητα. Έτσι και η συγχώρεση ήταν ένας τρόπος να σωθούν οι αθώοι, εκείνοι που δεν ήξεραν  τι έκαναν, εκείνοι που δεν υπολόγιζαν το μέγεθος του έργου, εκείνοι που δεν εκτιμούσαν τη βαθύτητα των πράξεών του. Διότι γι’ αυτούς υπήρχε μόνο η αγάπη της θρησκείας για τον εαυτό του και δεν φαντάζονταν την αμισεία της πίστης για όλους τους άλλους.