60295 - Η αγάπη

Ν. Λυγερός

Για την αγάπη του το πρόβλημα δεν ήταν η αυτοκτονία αλλά η απουσία της αναζήτησης της συγχώρεσης. Οι άλλοι νόμιζαν ότι οι αγάπες τους ταυτιζόταν. Σαν να ταυτιζόταν η βάπτιση με την Σταύρωση.Το κοινό ήταν η λέξη, η διαφορά ήταν η ουσία. Έβλεπε ότι έκαναν το ίδιο λάθος με το έγκλημα και το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Έκαναν τη σύγχυση μεταξύ του τοπικού και ολικού. Αλλά τους συγχωρούσε γιατί πώς να φανταστούν ότι κάποιος ήταν ικανός ν’ αγαπήσει με τέτοιο τρόπο, με τέτοιο πάθος, δίχως συμβιβασμούς, δίχως όρια. Και μετά να συγχωρέσει για να μην υπάρχουν ενοχές και τύψεις, για να είναι εφικτή η υπέρβαση. Ο συνδυασμός υπήρχε μόνο με θυσίες. Ο ελιγμός δεν επαρκούσε. Αυτό σκέφτηκε βλέποντας τη χειροποίητη σκακιέρα. Από εκεί άρχιζε το πλαίσιο. Κάθε τετράγωνο είχε τη σημασία του. Εξέταζε ακόμα και τα νερά του ξύλου σαν να κυλούσε ποταμός μέσα του αφού δεν ήθελε να ζήσει το έργο μόνο τη λεπτότητα. Ήθελε να ζήσει το πάχος του Χρόνου αφού ήταν εκεί η ξύλινη μνήμη των οργάνων. Αλλά ποιος έβλεπε μια σκακιέρα σαν μουσικό όργανο.