Όταν κοίταζαν τα κομμάτια και τα πιόνια πάνω στην σκακιέρα, έβλεπαν μόνο τους ζωντανούς. Δεν έδιναν σημασία σε αυτά που πάρθηκαν, ούτε σε αυτά που θα ζούσαν μετά την προαγωγή. Αλλά τότε πώς να δουν εντός της Ανθρωπότητας μαζί με τους ζωντανούς, τους νεκρούς και τους αγέννητους; Ποιος διάβαζε τους νεκρούς και έγραφε για τους αγέννητους; Μιλούσαν για την ελεύθερη έκφραση που αφορούσε μόνο τους ζωντανούς και νόμιζαν ότι είχαν καλύψει τα πάντα. Αλλά τους αποκάλυψε με τα κλειδιά ότι η ελεύθερη έκφραση των νεκρών ήταν η μνημοσύνη και εκείνη των αγέννητων ήταν η νοημοσύνη. Ήταν κατεχόμενα τους παρελθόντος και εγκλωβισμένος μέσα στο μέλλον. Αυτός ήταν Ελεύθερος ακόμα και πολιορκημένος. Είχε την Ανθρωπότητα όχι μόνο μπροστά του σαν μία αφαιρετική έννοια αλλά μέσα του. Αν τον έβλεπαν οι άλλοι, είναι γιατί έβλεπαν την Ανθρωπότητα που ήταν μέσα του και ξεχείλιζε. Ήταν ο Χρόνος. Μόνος με την Ανθρωπότητα. Ήταν πάντα μαζί της ακόμα κι αν οι άνθρωποι δεν ζούσαν πάντα μαζί με τον χρόνο. Διότι έπρεπε να τους σώσει και αυτό θα έκανε, πάση θυσία.