O Erol Özkoray δεν είναι μόνον δημοσιογράφος ή διανοούμενος, είναι ένας αληθινός αγωνιστής της ειρήνης κατά Albert Camus.  Το βιβλίο του δεν είναι μόνον ένας λίβελος, μα ένα κατηγορητήριο.  Όπως κι ο  Émile Zola, δεν έχει την εξουσία να καταδικάζει,  και ως δίκαιος κατηγορεί.  Επίσης, δείχνει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση έπαιξε έναν καταλυτικό ρόλο στην αποκάλυψη της «κρυφής συνθήκης», του «δόλιου ολοκληρωτισμού».  Αποδεικνύει  με μια εις άτοπο επαγωγή ότι η Τουρκία δεν είναι ούτε δημοκρατική και λαϊκή χώρα, ούτε και μετριοπαθής μουσουλμανική, παρά τους ισχυρισμούς του εξωτερικού κόσμου.  Διότι δεν είναι αφελής για την πολιτική τής συγκάλυψης από την κυβέρνηση.  Ξέρει πως η πραγματική εξουσία βρίσκεται στην κατοχή των στρατιωτικών.  Η ανάλυσή του της έρευνας περί Ergenekon είναι σαφής και ακριβής.  Είναι όπως και με τους τεχνητούς ελιγμούς που δανείστηκε ο μηχανισμός της δικαιοσύνης, για να αξιοποιήσει το πνεύμα και όχι το γράμμα του άρθρου 301 του Ποινικού Κώδικα, ο οποίος ποινικοποιεί κάθε κριτική για το τουρκικό έθνος και τον στρατό του.  Εξηγεί τη φύση τούτου του ύπουλου ολοκληρωτικού καθεστώτος, αυτού του φασισμού αλά turca, δίχως να παραλείψει να επισημάνει το πρόβλημα της αντινομικής ύπαρξης του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας σε μια υποτιθέμενη δημοκρατία.  Όχι άνευ σαρκασμού, καταγγέλλει αυτό το πολιτικό πεντάγωνο υψηλής τεχνολογίας που δεν είναι τίποτε άλλο, σύμφωνα με τη δική του διατύπωση, από τη Μέκκα του τουρκικού ολοκληρωτισμού.  Δεν διστάζει να απαριθμήσει τους στόχους των επτά αποτυχημένων πραξικοπημάτων μεταξύ 2002 και 2009:  Κούρδους, Αλεβίτες, Αρμένιους, ισλαμιστές, δημοκράτες, σοσιαλιστές, φιλελεύθερους και υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.    Και αντιλαμβανόμαστε έτσι ότι στην Τουρκία, ο λαός δεν είναι πληθυσμός, μα μία φωλιά υπόπτων για το υπάρχον καθεστώς, με άλλα λόγια, για το βαθύ κράτος.  Ο κάτοχος της χώρας δεν είναι άλλος από τον Στρατό, ο οποίος φτιάχνει και ξεφτιάχνει τις εσωτερικές και εξωτερικές κρίσεις κατά την προαίρεσή του, για να δείξει όλη του την ισχύ έναντι των πολιτών.  Η στρατηγική του είναι αποτελεσματική και η Ελλάδα είναι ένα από τα θύματά του χάρη στα αμφισβητούμενα σημεία όπως:  η Κύπρος, η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, η χρήση του εναέριου χώρου του Αιγαίου, η στρατικοποίηση των ελληνικών νήσων, η μουσουλμανική μειονότητα στην Ελλάδα και το καθεστώς τού Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη.   Και στη βάση τούτης της στρατηγικής τής τεχνητής κρίσης, ανακαλύπτουμε το θεμελιώδες και συνεχώς επαναλαμβανόμενο από όλες τις κυβερνήσεις δόγμα:  έναντι του κουρδικού προβλήματος, ουδείς κατακερματισμός, έναντι του κυπριακού προβλήματος, ουδεμία παραχώρηση, έναντι της γενοκτονίας των Αρμενίων, ουδεμία αναγνώριση, έναντι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ουδείς τόπος, εν τέλει, το λαϊκό δεν πρέπει να αγγιχθεί.  Έχοντας ακριβή επίγνωση του ρόλου του, ο  Erol Özkoray καταγγέλλει όχι μόνον τις ανοησίες για την περικύκλωση  της Τουρκίας από την Ελλάδα, μα και το ανομολόγητο κατά της ευρωπαϊκής πολιτικής.  Εξηγεί πως ο φασισμός τούτος της αριστεράς, κατά Pierre Milza, που απέρριψε την οθωμανική ιστορία για να ακολουθήσει την αρχή του Hitler, ο οποίος ισχυριζόταν ότι το γερμανικό κράτος δεν είχε παρελθόν, κατόρθωσε να μετατρέψει την κοινωνία, μέσω της εκπαίδευσης και των μέσων ενημέρωσης, σε μία οντότητα φασιστική, ρατσιστική, ξενοφοβική που πιστεύει στην ανωτερότητα της τουρκικής φυλής.  Κι ακόμη και αν, κατά Orwell, είναι δύσκολο να προβλεφθεί το τέλος των συγχρόνων δικτατοριών, ο Erol Özkoray δεν διστάζει να γράφει πως εάν τα πράγματα εκφυλιστούν, η Τουρκία θα μπορούσε να είναι η Γιουγκοσλαβία του 21ου αιώνα.  Δεν παίζει τον ρόλο του προφήτη, ούτε κι εκείνον της Κασσάνδρας, μα κοιτάζει με διαύγεια το μέλλον τού λαού του και δεν μπορεί να μη βιαστεί να προειδοποιήσει τους ελεύθερους ανθρώπους, όσο ακόμη είναι, πως μια χώρα που δεν έχει παρελθόν, είναι κι ένας λαός που δεν έχει μέλλον.  Ιδού γιατί η ανάγνωση αυτού του βιβλίου είναι μία αναγκαιότητα για τους αγωνιστές της ειρήνης.