Με κουταλιές αγάπης, ο κλέφτης των λέξεων έγινε Άτλαντας, για να σηκώσει το βάρος των συναισθημάτων που αποκλίνουν από την πραγματικότητα μιας κοινωνίας που αδιαφορεί για τους ανθρώπους και τις δημιουργίες του. Η εικονική ποίηση του Βαγγέλη δεν εξαπατά το βλέμμα μας. Η οφθαλμαπάτη είναι ο κόσμος που δεν δέχεται τους πίνακες της αλήθειας. Πιάνοντας τα μελαγχολικά μαλλιά, προσπαθεί να σηκωθεί μόνος του, δίχως όνειρα εκτός αν δεν τα πιστεύει κανένας. Δεν θα προδώσει τα 33 χρόνια μοναξιάς, για ν’ αγγίξει αφροδίσιο νόσημα του alter ego, ο οποίος δεν είναι ο άλλος, αλλά ο ίδιος. Αλλά θα πουλήσει τον εαυτό του, για να μην τον ξεπουλήσουν για ένα εισιτήριο του Τιτανικού. Με μία μερίδα φως φίλησε τον πλανήτη κι έπλυνε με σαπούνι τη φωτοφοβία του. Γλωσσοπλάστης, γλωσσοδέτης, αυτοαναφορικά εξετάζει τον άφαντο clown, για να ξεπεράσει την αυτοκτονία του φθινοπώρου για να μην πεθάνει το μπονζάι που δεν ήθελε να γίνει δέντρο, όπως το παιδί που ήθελε να γίνει ταμπούρλο. Ο βασιλιάς δίχως εξουσία, δίχως βασίλειο, έψαχνε την αόρατη σκακιέρα του κι έκανε στοπ στον έρωτα, για να ταξιδέψει σε μία στροφή που δεν τελειώνει και να μείνει στο ασπρόμαυρο νησί του με παρέα το μηδέν, αλλά το κόκκινο φωτάκι της καρδιάς του δεν έσβησε, για να γίνει φάρος μέσα στην ερημιά της θάλασσας, όαση της ερήμου, όπου συνάντησε τον άλλο μικρό πρίγκιπα που δεν ξεχνούσε ποτέ τα ηλιοβασιλέματα.