Αμέσως μετά βρέθηκε σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο.
Μόνο ένα κερί προσπαθούσε να φωτίσει απεγνωσμένα τα αντικείμενα χωρίς σκιά.
Δεν ήταν μόνος, αλλά δεν έβλεπε τους άλλους.
Τους ένιωθε όμως.
Σαν να υπήρχε μια κοινή ανάσα, πιο βαθιά από την κανονική.
Έμοιαζε με αναζήτηση ουσίας.
Δεν ήταν αναμονή, αλλά ετοιμότητα.
Κατάλαβε ότι κάτι έπρεπε να γίνει, αλλά δεν είχε ιδέα για το τι θα γινόταν και ακόμα λιγότερο για το πώς.
Ξαφνικά η ανάσα έγινε ρυθμός.
Περίεργος και πολύπλοκος.
Έμοιαζε με ενορχήστρωση ανασών.
Αναζητούσαν το επόμενο στάδιο.
Κι ήταν στο ενδιάμεσο.
Όταν κύλησαν οι τελευταίες σταγόνες φωτός, άρχισε η αόρατη γραφή μέσα στη νοημοσύνη του.
Είχε δει τη μνήμη μέλλοντος, το φως μέσα στο σκοτάδι της λήθης.
Έτσι έπαιξε τους πρώτους δακτυλισμούς πάνω στο όργανο που είχε πιάσει.