Οι ηλίθιοι δεν έφταιγαν σε τίποτα. Από την αρχή δεν ήταν μόνο αθώοι, αλλά και καταδικασμένοι από την κοινωνία που τους θεωρούσε βλάκες, γιατί δεν ήταν αρκετά πονηροί για ν’ αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες που τους προκαλούσε. Έμοιαζαν με θύματα γενοκτονίας, αλλά δεν είχε βρεθεί κάποιος νομικός να επινοήσει την ορολογία που θα τους βοηθούσε. Έτσι ήταν πάντα μόνοι τους εντός της κοινωνίας. Σαν να τους είχαν ξεχάσει οι άνθρωποι. Αυτό σκέφτηκε ο Фёдор Достоевский και αποφάσισε να κάνει ειδική αφιέρωση στην αθωότητά τους. Διότι έβλεπε μέσα τους και μία μορφή που έπρεπε να προστατέψει η Ανθρωπότητα. Αλλιώς ήταν σαν να άφηνες την κοινωνία να σκουπίζει τα πόδια της πάνω στα φωτοστέφανα με το πρόσχημα ότι δεν τα αναγνώριζε θεσμικά. Δεν ήξερε πώς οι άλλοι θα ερμήνευαν το κείμενό του. Αλλά ήταν και παίκτης, έτσι πόνταρε ακόμα κι αν υπήρχε ρίσκο γιατί δεν ήξερε τι άλλο μπορούσε να κάνει για να τους υπερασπισθεί. Είχε δει το έγκλημα, αλλά δεν ήξερε ποια ήταν η τιμωρία και δεν θέλησε να μείνει ουδέτερος.