67040 - Το μυστήριο

Ν. Λυγερός

Δεν περίμενε καθόλου αυτό που είχε ανακαλύψει εντελώς τυχαία. Δεν μπορούσε να πει ότι δεν είχε σκεφτεί ότι κάτι το ανάλογο είχε πιθανότητα να γίνει, αλλά αυτό που είχε αντικρίσει είχε ξεπεράσει και τη φαντασία της. Ίσα ίσα που κρατήθηκε, γιατί ήθελε να μοιραστεί τη χαρά που γέμισε το είναι της. Πέρασε προσεχτικά το δάκτυλό της πάνω στο ύφασμα και ένιωσε ότι ήταν ακόμα νωπό. Τον πίνακα έπρεπε να τον είχε τελειώσει την προηγούμενη ώρα το πολύ. Αναγνώρισε καλά την υφή και χαμογέλασε. Η μπογιά ήταν ολοζώντανη. Έτσι φαντάστηκε με ευκολία την τελευταία πινελιά. Ήταν φωτεινή και είχε γίνει με μια μοναδική κίνηση. Αφού την απήλαυσε, ένιωσε έτοιμη για την μοιρασιά. Βγήκε από το δωμάτιο χωρίς να κάνει θόρυβο. Τα βήματά της ήταν πολύ γρήγορα. Ήταν σαν να περπατούσε πάνω στη θάλασσα, τόσο μεγάλη ήταν η χαρά της. Μέσα της ήταν έτοιμη να εκτονωθεί. Έψαξε πού βρισκόταν η φίλη της κι όταν την βρήκε στο σαλόνι να διαβάζει μία νουβέλα του Kundera, θεώρησε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να της αποκαλύψει το εύρημά της. Από τις πρώτες λέξεις που είπε με το ύφος που είχε, η φίλη της κατάλαβε πόσο σημαντικό ήταν και την ακολούθησε χωρίς να διστάσει…