67665 - Συναισθησίες

Ν. Λυγερός

Μόλις ξύπνησε θυμήθηκε τα αρώματα και τις γεύσεις της λευκής νύχτας. Είχε χιονίσει. Είδε από το παράθυρο ότι όλα ήταν λευκά. Ένιωσε πόσο κρύο ήταν το λευκό της ημέρας και ζεστάθηκε με την ανάμνηση της νύχτας. Δεν ήξερε τι έπρεπε να πιστέψει. Μήπως ήταν ένα όνειρο; Όχι, αποκλείεται. Προσπάθησε να βάλει τα γεγονότα στη σειρά. Ήταν μόνος. Τουλάχιστον αυτό πίστευε εχθές… Κι όμως πάνω στο κρεβάτι που ήταν ακόμα ξαπλωμένος οι αναμνήσεις είχαν πλέξει μια ιστορία που θύμιζε Shakespeare. Έκλεισε τα μάτια του για να δει πιο βαθιά τι έλεγε η μνήμη του. Στο εστιατόριο είχε παραγγείλει δύο πιάτα. Αυτό ήταν σίγουρο. Μοσχοβολούσαν ακόμα στο μυαλό του. Του είχαν πει ότι τρώγονται με τα χέρια σύμφωνα με την παράδοση και είχε ακολουθήσει τις οδηγίες. Χωρίς ν’ αντισταθεί. Δεν μπορούσε να ξεχάσει την τρούφα. Τόσο το άρωμά της όσο και η γεύση της είχαν εισβάλει μέσα του. Τα δύο πιάτα είχαν έρθει ταυτόχρονα και αυτό του είχε κάνει εντύπωση. Ποτέ δεν είχε δει κάτι το ανάλογο. Στα δάκτυλά του ένιωσε και πάλι αυτή τη γλυκιά αφή. Ήταν μάλλον ένα μείγμα γλυκό και αλμυρό. Είχε δοκιμάσει δύο σάλτσες και τον είχε εκπλήξει ο συνδυασμός τους. Μάλιστα τώρα που το σκεφτόταν θυμόταν ότι η γευσιγνωσία είχε μοιραστεί. Ναι αυτό ήταν… Δεν ήταν μόνος. Δίπλα του είχαν ανταλλάξει και τις γεύσεις τους. Αυτό είχε γίνει. Αλλά δεν ήξερε πώς είχε αρχίσει. Βούτηξε μέσα στη μνήμη του και με την κατάδυση τού επανήλθε η εικόνα των δακτύλων του. Ήταν σαν να έπαιξε πιάνο πάνω στα λευκά και μαύρα πλήκτρα και οι δακτυλισμοί του δημιουργούσαν παράξενες συγχορδίες που έβλεπε για πρώτη φορά. Η τρούφα δεν ήταν μόνο μαύρη αλλά και λευκή. Τις είχε πιάσει βυθίζοντας τα δάκτυλά του μέσα στο δέρμα της γης. Και αυτό είχε αφεθεί για ν’ ανακαλύψει το φωτεινό μονοπάτι που οδηγούσε στην πηγή. Αυτή τη γεύση είχε ακόμα και τώρα στα δάκτυλά του. Κάθε χέρι είχε ένα διαφορετικό άρωμα. Έτσι θυμήθηκε την ταυτόχρονη κίνηση και την απόλαυση της ουσίας που έσταζε φως. Αυτό το φως θυμήθηκαν τα δάκτυλα κι άρχισε να παίζει και πάλι τους περίφημους δακτυλισμούς που είχαν οδηγήσει μετά την χαρά στην αρμονία.