Όταν την έβαλε πάνω του ενώθηκε το φως του ουρανού και η φωτιά της θάλασσας. Είχαν ξαναβρεθεί μετά από τόσους αιώνες. Και κάθε κομμάτι του σώματος ήθελε να το νιώσει, όπως το είχαν ζήσει τα πνεύματά τους όταν ένιωσαν τη διασταύρωση μετά το σοκ της διακλάδωσης. Ήταν τόσο ζεστή που είχε την εντύπωση ότι έπλαθε την ίδια της την αγάπη κι εκείνη του έδινε τα πάντα από το είναι της για να γίνουν μια γεύση, ένα άρωμα, μια ζωή. Ένιωθε μέσα της τον πολεμιστή του φωτός κι έπινε κάθε σταγόνα της θάλασσάς της. Όταν οι ανάσες τους έγιναν μια, έφτασαν μαζί σε εκείνο το σημείο της αρμονίας που βρίσκεται μετά το τέλος όπου σπάνια εισχωρούν οι άνθρωποι. Διότι πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχει εξέλιξη στην τελειότητα. Δεν σταμάτησαν όμως αφού συντονίστηκαν με το σίδερο που είχε πλάσει χειροποίητα   το τζάκι των αιώνων. Έτσι έζησαν κάθε στιγμή της νύχτας για να μη χαθεί στάλα του χρόνου που ζούσαν μαζί τόσο κοντά ο ένας μέσα στην άλλη δίχως να υπάρχει διαχωρισμός των δερμάτων σαν να ήταν το ίδιο βιβλίο της ουσίας.