Όλα τα κορίτσια έρχονται στη σκηνή με κολοκύθια.

Έλλη: Είστε σίγουρες ότι όλοι θα καταλάβουν το νόημα;

Μελίσσα: Για τα κολοκύθια, λέω!

Μαριάννα: Ε, άμα δεν το δουν, τι να πω;

Έλλη: Καλά, καλά, μια παρατήρηση έκανα!

Γεωργία: Λοιπόν, τώρα που έχουμε όλες κολοκύθια, θα δείξουμε τον ανδρισμό μας!

Μελίσσα: Τι έκανε λέει;

Γεωργία: Για να υπερασπιστούμε την Ειρήνη, πρέπει να είμαστε γενναίες.

Έλλη: Κι έχουμε ανάγκη τα κολοκύθια;

Αρετή: Αν η κοινωνία μας δεν δει τα κολοκύθια, δεν θα μας πιστέψει!

Αντριάννα: Αν είναι δυνατόν;

Ιασμή: Εξαρτόμαστε από τα κολοκύθια λοιπόν;

Μαρία: Αν ήξερες πόσο, δεν θα τα έτρωγες με τόση αθωότητα…

Κατερίνα: Και τώρα που θα μας δουν με κολοκύθια, δεν θα πουν ότι είμαστε γελοίες;

Αρετή: Μην ανησυχείς, το γελοίο δεν σκοτώνει!

Μαρία: Κι ό,τι δε σε σκοτώνει, σε δυναμώνει.

Κατερίνα: Αφού το λέτε… Φαίνεστε τόσο σίγουρες…

Γεωργία: Η κοινωνία είναι σίγουρη!

Κατερίνα: Κι εμείς τι είμαστε;

Αρετή: Επικίνδυνες βέβαια, αφού θέλουμε την Ειρήνη.

Γεωργία: Για να την προστατέψουμε.

Έλλη: Και γιατί είμαστε επικίνδυνες;

Αρετή: Διότι οπλοφορούμε με σύμβολα!

Μαριάννα: Δεν το είχα σκεφτεί αυτό.

Κατερίνα: Τα σύμβολα είναι πιο δυνατά από τα όπλα;

Γεωργία: Ο Gandhi απελευθέρωσε τον λαό του με αλάτι!

Αρετή: Το σύμβολο της φιλοξενίας στην Αρχαία Ελλάδα.

Μελλίσα: Κι εσύ που το ξέρεις αυτό;

Αρετη: Το έμαθα από τους δασκάλους.

Έλλη: Ήταν στην ύλη;

Μαρία: Όχι βέβαια.

Έλλη: Μα γιατί;

Μαρία: Η ανθρωπιά είναι εκτός ύλης.

Κατερίνα: Αλήθεια;

Μαρία: Η ανθρωπιά είναι μόνο ενέργεια.

Ιασμή: Με την ενέργειά της θα βοηθήσουμε την Ειρήνη.

Μελίσσα: Και πώς θα το κάνουμε αυτό;

Γεωργία: Αν έρθει κάποιος να την πειράξει…

Μαρία: Θα τον κάνουμε πίτα!

Μελίσσα: Μα πώς;

Μαρία: Με τα κολοκύθια!

Αρετή: Κολοκυθόπιτα!

Αντριάννα: Η αγαπημένη μου…

Κατερίνα: Τώρα κατάλαβα τον συμβολισμό.

Γεωργία: Τι νόμιζες;

Κατερίνα: Καλύτερα να μην το πω…

Γεωργία: Α, κατάλαβα!

Κατερίνα: Τι κατάλαβες;

Γεωργία: Καλύτερα να μην το πω!

Αρετή: Η ιδέα είναι άλλη.

Μελίσσα: Τι είναι πάλι αυτό;

Αρετή: Έχετε ακούσει για τα πράσινα άλογα;

Έλλη: Ναι και όχι. Δεν ξέρω πια αν μιλάμε για το ίδιο πράγμα.

Αρετή: Τα κολοκύθια θα είναι τα πράσινα άλογά μας!

Κατερίνα: Και τώρα περιμένεις από το κοινό μας να καταλάβει και αυτόν τον συμβολισμό;

Γεωργία: Όταν θα δει την παράσταση θα πει:

            Τι κολοκύθια και πράσινα άλογα!

Έλλη: Δεν το πιστεύω.

Κατερίνα: Και θα πουν αυτό για την Ειρήνη;

Μαρία: Βέβαια! Τι άλλο να πουν βλέποντάς μας;

Μαριάννα: Θα δώσουν περισσότερο σημασία στα κολοκύθια παρά σε μας;

Γεωργία: Εμάς θα μας φάνε λάχανο.

Μαρία: Ενώ τα κολοκύθια θα τους κάνουν πίτα!

Μαριάννα: Σωστό και αυτό.

Έλλη: Τότε τι περιμένουμε κορίτσια;

Αρετή: Εκείνον που δεν ήρθε στην άλλη παράσταση.

Έλλη: Ποιόν;

Αρετή: Τον Godot!

Έλλη: Μα αυτός…;

Αρετή: Είναι μαύρη!

Μελίσσα: Αχ! Αυτό δεν το έπιασα…

Έλλη: Μήπως να ζητήσουμε από τον συγγραφέα να μην τα κάνει τόσο δύσκολα τα πράγματα…

Γεωργία: Μπα… Αυτός δεν ακούει κανέναν για τέτοια…

Μαρία: Και δεν μασάει…

Έλλη: Κι εμείς τι θα κάνουμε όταν το κοινό δεν καταλαβαίνει;

Ιασμή: Θα του χαμογελάμε και θα μας χαμογελάει…

Γεωργία: Ένα χαμόγελο παρακαλώ!

Πηγαίνουν όλες μπροστά μπροστά στη σκηνή και απλώς χαμογελάνε και περιμένουν.

Είδατε, έπιασε!

Αρετή: Δεν ξέρουν ότι το χαμόγελο του παιδιού είναι σοβαρό θέμα…

Μαριάννα: Γι’ αυτό χαμογέλασαν;

Μαρία: Όχι. Απλώς για να μην πουν τίποτα.

Κατερίνα: Μα και όταν δεν λες τίποτα, κάτι σημαίνει.

Κοιτάν όλες μαζί το κοινό.

Μαρία: Νομίζω πως το σκέφτονται!

Έλλη: Σοβαρά;

Κατερίνα: Δηλαδή κάτι καταφέραμε…

Ιασμή: Αφού δεν μας έριξαν ντομάτες!

Μαρία: Μα κήπο θα το κάνουμε εδώ;

Αρετή: Ο Βολταίρος λέει ότι πρέπει ν’ ασχοληθούμε με τον κήπο μας.

Κατερίνα: Αυτό το είπες εσύ ή ο συγγραφέας;

Αρετή: Το ελεύθερο πνεύμα!

Κατερίνα: Τώρα σωθήκαμε.

Έλλη: Από τι, από τι;

Γεωργία: Μήπως να του κάνουμε μια παραγγελιά;

Αρετή: Μόνο οι μαθητές κάνουν παραγγελίες!

Μελίσσα: Είναι πρόβλημα αυτό…

Μαριάννα: Κι αν το πούμε στην Κυρία Αριστέα;

Κατερίνα: Θα το κάνει για μας;

Αντριάννα: Αφού είναι η δασκάλα μας…

Μαρία: Καλή ιδέα!

Ιασμή: Αλλά να δούμε πρώτα το κείμενο πριν το παίξουμε.

Αρετή: Θα είναι πιο δύσκολο αλλιώς.

Κατερίνα: Κι αν δεν είναι ειρηνιστής;

Γεωργία: Αποκλείεται!

Μελίσσα: Και πως το ξέρεις;

Γεωργία: Είδα τις αναφορές…

Έλλη: Πώς το έκανες αυτό;

Γεωργία: Σκέφτηκα τι λέγαμε!

Μαρία: Πρώτη φορά σκεφτόμαστε τι λέμε!

Κατερίνα: Λες; Για να το σκεφτώ… Σωστά…

Αρετή: Και ο Σωκράτης πήγαινε στις παραστάσεις του Αριστοφάνη!

Γεωργία: Και μάλιστα σηκωνόταν για να τον δει το κοινό όταν τον κατηγορούσε.

Μαρία: Άλλο πράγμα το να είσαι φιλόσοφος!

Μαριάννα: Κανείς δεν μπορεί να σε γονατίσει!

Αρετή: Διότι δεν γονατίζεις…

Μελίσσα: Και θα το δεχθεί;

Γεωργία: Ναι!

Κατερίνα: Πως το ξέρεις;

Γεωργία: Γιατί είμαστε οι επόμενοι άνθρωποι!