Κανείς δεν ήξερε
για τη δίψα του δέρματος
των ψυχών
αλλά ο ιππότης
που θα έδινε και την ψυχή του
για να σωθούν,
τους έδωσε
το τέλος του
για να το πιουν
από παντού
ενώ γυάλιζαν
με το φως του
μέχρι να τον ενσωματώσουν
μέσα τους
για να είναι το κομμάτι τους,
για να έχουν
το είναι του
σαν να ήταν η σάρκα τους
το φως της μετενσάρκωσής του.
Άλλοι φοβόντουσαν
την αιμοδοσία
και τη μεταμόσχευση
ενώ αυτός τους έδινε
το είναι του
κάθε ημέρα
γιατί ήταν ιερό
για τις πιστές
του έργου της Ανθρωπότητας.
Κι η σιωπή τους
ήταν απόλαυση
όταν βύθιζαν
τα δάκτυλά τους
στο είναι του
που είχαν κρατήσει
για να μην είναι
μόνο της στιγμής
σαν να ήταν κι αυτές
κρύσταλλο.