Η σπάνια συνέργεια ξεπερνούσε τα όρια
της απλής συνεργασίας
διότι ο πυρήνας δεν ήταν η εργασία
αλλά το έργο.
Αυτό έβλεπαν όλο και πιο βαθιά οι ψυχές.
Ήταν σαν μια συλλογική νοημοσύνη
που αναζητούσε μέσω του κατορθώματος
την ολοκλήρωση του καθήκοντος
διότι είχε αυτοπεποίθηση.
Αυτό αναζητούσε στην ομάδα
όταν εκτελούσαν αποστολές στα κατεχόμενα
όπου και να ήταν αυτά.
Έτσι πάνω στις γέφυρες του Χρόνου
περνούσε με όλους τους δικούς του
και δεν άφηνε κανέναν πίσω
διότι αυτό ήταν το πρέπον
όσο δύσκολο κι αν ήταν
αφού ο καθένας είχε τις σκέψεις του
που δεν ήταν απαραίτητα
προς την ίδια κατεύθυνση.
Αλλά μετά, με τον συντονισμό
και τη μαεστρία,
όλα ήταν εφικτά
αν υπήρχε πίστη
γιατί αυτή άλλαζε τα πάντα.
Περπατούσε
κι ένιωθε τους κυβόλιθους
του οδοστρώματος
και κάθε φορά που σκόνταφτε
ήξερε ότι ήταν το ίχνος
ενός θύματος γενοκτονίας
που δεν ήθελε να ξεχάσει η Ανθρωπότητα
λόγω του Χρόνου.