Στο κάστρο κανείς δεν μπορούσε
να ξεχάσει τη δύναμη της ανθρωπιάς
γιατί όλοι ήξεραν πως είχαν
επιβιώσει και ζήσει
σε αυτόν τον κόσμο
που φαινόταν να είναι κλειστός.
Διότι στο κάστρο όλα είχαν σημασία.
Δεν ήταν μια μικρή κοινωνία
αλλά μια μικρή Ανθρωπότητα.
Στο κάστρο δεν έφτανε η συνύπαρξη.
Η συμβίωση ήταν απαραίτητη
και καθένα είχε έναν ρόλο
όπως τα όργανα σε μία ορχήστρα
μόνο που τα κομμάτια ήταν πολλά
κι η διάρκειά τους
ξεπερνούσε τους αιώνες.
Στο κάστρο εκ φύσης
όλα λειτουργούσαν πολυκυκλικά.
Δεν υπήρχε άλλος τρόπος
για τις ψυχές.
Αυτό το είχαν μάθει
με το πρώτο τους πόδι μέσα.
Δεν ήταν μικρόκοσμος
αλλά κόσμος της Ανθρωπότητας
που ξεπερνούσε τα εμπόδια
που δημιουργούσαν οι κοινωνίες
Και τώρα που το κάστρο κινδύνευε
λόγω της προστασίας του χιλιόχρονου θησαυρού
όλοι καταλάβαιναν πόσο θεμελιακό ήταν.
Δεν ήταν απλώς πέτρες ανώνυμες
αλλά μια δομή με σχέσεις κι ιδιομορφίες.
Όλο το κάστρο είχε ενεργοποιηθεί
για αυτήν την αναγκαία άμυνα
κι ήταν όλοι έτοιμοι
για την τεράστια προσφορά.
Μέσα στο κάστρο
δεν προστάτευαν μόνο
ελεύθερους πολιορκημένους
αλλά ένα κομμάτι της Ανθρωπότητας.
Αυτό είχαν στο μυαλό τους
όσο προετοιμάζονταν.
Το φυσικό και το τεχνητό
το απίστευτο και το αδιανόητο.
Η εμβύθιση μέσα στην Ανθρωπότητα
είχε γίνει με το χρονόπλοιο
διότι το κάστρο έδινε το στίγμα του.
Δεν ήταν μόνο ένας Τίτλος
αλλά και μια αξία
που είχε διάρκεια
κι αυτή ήταν η διαφορά
που έκανε τη διαφορά
για τον Χρόνο.