Μόνο όταν σου κόβεται η ανάσα, μπορείς να αντιληφθείς τι σημαίνει η ασφυχτική ομορφιά. Δεν είναι απλώς μια μεταφορική έκφραση, αφού ξέρεις τώρα ότι είναι κυριολεκτική. Δεν είναι μόνο το θέαμα αλλά κι η συμμετοχή σου που έχει σημασία. Διότι νιώθεις κάθε παλμό, όταν κρατάς με όλες τις δυνάμεις σου τον πόθο της πηγαίας αγάπης. Δεν είναι μόνο μία ιδέα ούτε μία φαντασίωση, αλλά η πολύτιμη πραγματικότητα που ζεις χάρη στην άνεση που προκαλεί ο σεβασμός του σώματος και της σκέψης. Έτσι απολαμβάνεις την αρμονία, επειδή ξεπερνάς όλες τις εξωτερικές πιέσεις και τους εσωτερικούς ενδοιασμούς. Και μπορείς να μοιραστείς αυτή τη χαρά και τη μεταχαρά, γιατί μπορείς να πέσεις με τα μούτρα για να κάνεις την αναγκαία περιποίηση που απελευθερώνει τα πάντα. Είναι μάλιστα κι ένας τρόπος να δεις πώς γίνεται ζωντανός ένας πίνακας. Αφού έχεις το θέαμα του καμβά που τεντώνεται σαν να είναι ανθρώπινο ύφασμα και πώς ανταποκρίνεται σε κάθε πινελιά που υπάρχει χάρη στο ψυχικό μελάνι. Διότι αυτό δίνει χρώμα στη ζωή, αφού της φέρνει ουσία και φως. Έτσι πώς να μη σου κοπεί η ανάσα, όταν ακούς από κοντά την ασφυχτική ομορφιά ενός κλαρίνου που παίζει ένα αδιανόητο ρεπερτόριο αφού συντονίζεται μέσω της πίστης με το πνεύμα των ψυχών που θέλουν να πιουν κάθε νότα του για να γευτούν την ουσία της αρμονίας.