(Στο διαμέρισμα της Εύας και του Αντρέα…) (Medium long shot)
(H Λουτσία κάθεται με τον Αντρέας και τον Ιάκωβο. Η Εύα έρχεται να προσφέρει γλυκίσμα τα.)
Εύα : (Στον Αντρέα) Να το πω ;
Αντρέας : Για το όνειρο ; (Χρόνος) Και βέβαια !
Εύα : Ένα παράξενο όνειρο…
Λουτσία : Κι εγώ ονειρεύτηκα… (Χρόνος) Ήμουν στη Λήμνο…
Εύα : Αντρέα, της το είπες ;
Αντρέας : Δεν είπα τίποτα ! (Χρόνος) Αφού ξέρεις ότι διάβαζα το γεροντικόν…
Εύα : Συγγνώμη μα η σύμπτωση…
Λουτσία : Το ίδιο όνειρο… Με τη γριά και τον κυρ Θάνο ;
Εύα : Ναι, ναι… Είναι απίστευτο… (Κάθεται μαζί τους.) (Medium shot.)
Λουτσία : Δεν ήξερα ότι η Λήμνος είχε μια έρημο…
Εύα : Τότε είδες κι εσύ το Χρήστο…
Λουτσία : Ναυάγησα μες στον ωκεανό του γέροντα…
Ιάκωβος : Του γέροντα ;
Αντρέας : Κι εμένα μου φάνηκε παράξενο στην αρχή…
Εύα : Στην αρχή ; (Χρόνος) Μα στη Λήμνο, όλοι φωνάζουν γέροντα το Χρήστο…
Αντρέας : Έτσι θυμήθηκα το βιβλίο μου… (Χρόνος) Εκεί γράφει ότι γέροντες έλεγαν οι Βυζαντινοί τους Πατέρες της ερήμου…
Ιάκωβος : Τους μοναχούς, κοινοβιάτες και αναχωρητές…
Αντρέας : Αλλά όχι μόνο τους ηλικιωμένους… κι εκείνους που είχαν ώριμη σκέψη…
Εύα : Τώρα καταλαβαίνω την έννοια της ερήμου…
Αντρέας : Διάβασα και κάτι άλλο… Κάποτε οι παράξενοι γέροι είναι οι άγγελοι σ ταλμένοι από…
Λουτσία : Ο καθένας με την ερμηνεία του…
Εύα : Κι οι άνθρωποι έχουν φτερά… (Χρόνος) Έτσι δεν είναι, Ιάκωβε ;
Λουτσία : Ακόμα κι αν τα έσπασε η ζωή…
Ιάκωβος : Ανάμεσα στις ζωές είδατε ένα όνειρο…
Αντρέας : Μα όλες αυτές οι ζωές δεν είναι η απλοποίηση ενός ονείρου ;
Λουτσία : Ζούμε ένα όνειρο ή ονειρευόμαστε μια ζωή ;
Ιάκωβος : Δεν ξέρω… (Χρόνος) Δεν κάνω ούτε το ένα ούτε το άλλο…
Εύα : Τι έκανες τότε ; (Χρόνος) Πες μας, Ιάκωβε…
Ιάκωβος : Ονειρεύτηκα ότι έζησα το θάνατό μου… (Close up)
Αντρέας : Τι είναι αυτά που λες ;
Ιάκωβος : Η αλήθεια… Μόνο η αλήθεια… (Σιωπή) Δε μπορώ να πω τίποτα άλλο σε φίλους…
Λουτσία : Σε πιστεύουμε Ιάκωβε…
Εύα : Η πραγματικότητα του ονείρου ξεπερνά ακόμα και το όνειρο της πραγματικότητας. (Χρόνος) Τώρα μόνο βλέπω τα ματωμένα σου φτερά… (O Ιάκωβος σκύβει το κεφάλι του.)
Λουτσία : Όχι μη… Εμείς φταίμε…
Ιάκωβος : Λυπάμαι… (Medium shot)
Αντρέας : Βλέπουμε μόνο αυτό που καταλαβαίνουμε… (Χρόνος) Τώρα σε βλέπουμε…
Λουτσία : Είναι σαν να θυμούμαστε ένα παρελθόν που δε ζήσαμε…
Εύα : Δεν ήξερα πόσο μπορεί να υποφέρει μια ψυχή.
Αντρέας : Ποιος ξέρει ;
Ιάκωβος : Αυτός που πέθανε για κάθε ζωή…
Αντρέας : Μα πόσες φορές μπορεί να πεθάνει ;
Ιάκωβος : Όσες ζωές το χρειάζονται…
Λουτσία : Μήπως ξέρεις που βρίσκεται ο Χρήστος ;
Ιάκωβος : Είναι πάντα κοντά μας…
Αντρέας : Ο καθένας είναι υπεύθυνος για ένα νησί…
Εύα : Και όχι μόνο…
Ιάκωβος : Ο Χρήστος είναι υπεύθυνος για όλα τα νησιά… Έτσι είναι ο ωκεανός…
Εύα : του γέροντα…
Λουτσία : της ερήμου…
Αντρέας : Είναι ή νιώθει ;
Ιάκωβος : Νιώθει μόνο ότι είμαστε…
Λουτσία : Όπως το όνειρο των ζωών…