Όλη η  σκηνή εκτυλίσσεται σε ένα αρχαίο ελληνικό θέατρο παρόμοιο με εκείνο του Κούριου στην Κύπρο.

Ο άνδρας  είναι μόνος στο κέντρο της ορχήστρας, κοιτάει  τη θάλασσα από μακριά. Φαίνεται

απαθής και όμως τα δάκρυα της σιωπής καλύπτουν  το πρόσωπό του. Στις κερκίδες

κάθεται μία γυναίκα κρατώντας το κεφάλι της μέσα στα χέρια της. Το σώμα της  μοιάζει πολύ αδύναμο για να υποστηρίξει το βάρος της δυστυχίας τηs.

Κυριάκος, με  ύφος αφηρημένο. 

Θυμάσαι; Σιωπή. Η γυναίκα σηκώνει το κεφάλι

χωρίς να απαντήσει. Δεν θα μπορέσω να ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή … Χρόνος. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα γαλήνιο.

Όλη την ένταση και τον πόνο των προηγούμενων ημερών φαίνονταν να έχουν εξαφανιστεί…

Άννα

Ωστόσο, δεν ήταν παρά  μνήμη … Χρόνος. Είχε χαράξει μέσα του  όλα τα γεγονότα της ιστορίας μας.

 Κυριάκος

Αυτό είναι αλήθεια κι όμως κοιτάζοντας αυτή  τη θάλασσα, αυτό  το τοπίο, αυτό το θέατρο, φαίνεται να ξαναζεί.

Άννα

Κατά τη διάρκεια των χιλίων χρόνων ,  έζησε τους ίδιους θανάτους. Χρόνος. Τους ήξερε.

Κυριάκος

 Γεννήθηκε με αυτούς. Χρόνος. Και τώρα που είμαστε και πάλι εδώ, έχω την αίσθηση ότι

είναι εδώ μαζί μας,  όπως την πρώτη φορά …

 Άννα, μ’ ένα λυγμό.

 Αλλά έχει πεθάνει, Κυριάκο, έχει πεθάνει …

Κυριάκος, με μια κραυγή.

Όχι! Εδώ στο πεδίο του φωτός, ζει.

Άννα

Ολόκληρη η χώρα έχει βυθιστεί στο σκοτάδι και εσύ δεν βλέπεις παρά το φως.

Κυριάκος

Είναι μέσα στο σκοτάδι που βλέπουμε το φως … Χρόνος. Και η θάλασσά μας λούζεται μέσα σε αυτό το φως…

Άννα

Ενώ η γη μας βυθίζεται μέσα στο σκοτάδι. Σιωπή. Θεέ μου, ήταν τόσο μόνος …

 Κυριάκος

Είμαστε όλοι μόνοι …

Άννα

Αλλά αυτός το ήξερε αυτό και από τη γέννησή του … Η γυναίκα πλησιάζει τον άνδρα.

Κυριάκος

Γεννήθηκε για  μας …

Άννα

Και θα τον ήθελα μαζί μας … Χρόνος. Πόσο άδειο φαίνεται αυτό το θέατρο τώρα.

 Κυριάκος

 Είναι η εικόνα του, σχεδιασμένη  για να υποδέχεται τους ανθρώπους, σχεδιασμένη  για να προσφέρει …

 Άννα

Γεννημένος για να βοηθά, νεκρός για να σώζει … Σιωπή.

Κυριάκος

 Αναρωτιέμαι τι μπορούσε να σκεφτεί την πρώτη φορά.

Άννα

 Μας έβλεπε, όπως είμαστε σήμερα …

Κυριάκος 

Ήταν εγκλωβισμένο μέλλον μέσα  στο παρελθόν.

 Άννα

Και τώρα;

Κυριάκος

Είναι εδώ, μέσα μας …

Άννα

Δεν βλέπεις  ότι ακόμα και οι πέτρες θρηνούν το θάνατό του;

 Κυριάκος

Δεν είναι η μοίρα του αιώνιου που κλαίει για το εφήμερο;

Άννα

Δεν είχε το δικαίωμα να πεθάνει για εμάς.

Κυριάκος

Δεν είχε  το δικαίωμα να ζήσει  μαζί μας.

 Άννα

Κατηγορούμενος ότι υπάρχει, καταδικασμένος εις ζωή …Χρόνος. Ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να το αντέξει αυτό;

Κυριάκος

Ένας μόνο … Ένας άνθρωπος χιλίων χρόνων …  Ένας εξόριστος ποιητής.

Άννα

Η σκέψη του δεν ήταν παρά  πόνος …

 Κυριάκος

Επειδή σκεφτόταν τον κόσμο.

 Άννα

Η ζωή του ήταν η σκέψη του και η σκέψη του, η ζωή μας.

Κυριάκος

Τώρα θυμάμαι …

 Άννα,  έκπληκτη.

 Τι, λοιπόν;

 Κυριάκος

Όταν τον συνέλαβαν, φώναξε: ” θα ζω μέσα σας”.

 Άννα

Δεν καταλαβαίνω …

 Κυριάκος

Ωστόσο, αισθάνεσαι  το ίδιο με μένα αυτή  τη στιγμή.

 Άννα

Αυτό είναι αλήθεια … αλλά …

Κυριάκος, διακόπτοντάς την.

 Αυτή είναι η σκέψη που ζει μέσα μας.

Άννα

Γιατί λοιπόν αυτά τα δάκρυα της σιωπής;

Κυριάκος

Επειδή νιώθω μέσα μου, όλη την ανθρωπιά του … Χρόνος.

Εμείς ποτέ πια δεν θα είμαστε μόνοι,  Άννα … Την παίρνει τρυφερά μέσα στα χέρια του. Είναι πλέον και οι δύο  στην άκρη του θεάτρου και να ατενίζουν  τη θάλασσα.

 Άννα

Θυμάμαι τώρα τα  τελευταία του λόγια…

Κυριάκος

Την  ημέρα πριν από τη σύλληψή του;

Άννα

Εκείνη την ημέρα, θαύμαζε  το χρόνο …

Κυριάκος

Ο μόνος που ήταν πάντα μαζί του.

 Άννα

Εκείνη την ημέρα, σαν να ήταν η τελευταία εξομολόγηση, μου είπε: “Αν είμαι αυτό που είμαι, δεν είναι γιατί θυμάμαι το παρελθόν, αλλά επειδή δεν ξεχνώ το μέλλον.’