Ένας πλάγιος τρόπος να λυθεί το παλαιστινιακό είναι να αντιληφθούμε επί του πρακτέου ότι το Ισραήλ όσα και να λέει επίσημα με διάφορους διπλωματικούς τρόπους, δεν καταπατά ποτέ την ΑΟΖ της λωρίδας της Γάζας. Αυτό το επιχείρημα δεν αξιοποιείται ούτε καν από τους οπαδούς της ειρήνης, γιατί οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει. Κι όσοι νομίζουν ότι πρόκειται για μια τεχνητή λύση, πρέπει να γνωρίζουν ότι ακόμα και σε αυτή την μικρή ΑΟΖ υπάρχουν προοπτικές για κοιτάσματα φυσικού αερίου. Με άλλα λόγια, υπάρχει μια δυνατότητα de facto, η οποία μπορεί να μετατραπεί σε συμφωνία de jure. Επίσης από την άλλη πλευρά, δηλαδή την Αίγυπτο, δεν υπάρχει καταπάτηση. Έτσι το Ισραήλ και η Αίγυπτος, κράτη που τα βρίσκουν όλο και περισσότερο μέσω του φυσικού αερίου και μάλιστα και με την επιρροή της Κύπρου, αφήνουν άθικτο αυτό το τρίγωνο της ΑΟΖ. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούν να ενταχθούν και οι επόμενες αποφάσεις. Το 2011, η UNESCO αποδέχεται να γίνει η Παλαιστίνη κράτος-μέλος της. Το 2012, η Παλαιστίνη γίνεται κράτος παρατηρητής μη μέλος των Ηνωμένων Εθνών. Και το 2015, η Παλαιστίνη γίνεται το 123^ο μέλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Με άλλα λόγια, υπάρχει ήδη μία διαδικασία στην οποία μπορεί να συμπεριληφθεί και η θεματολογία της ΑΟΖ με επίσημο τρόπο. Με αυτήν την προσέγγιση βλέπουμε ότι υπάρχουν πραγματικές προοπτικές επίλυσης του προβλήματος. Αρκεί βέβαια να γίνουν πιο γνωστές από τις δύο πλευρές και να αξιοποιηθούν με αποτελεσματικό και στρατηγικό τρόπο, για να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο σταθερότητας ικανό να προετοιμάσει μία ανθεκτική κατάσταση πάνω στην οποία να μπορούν να βασιστούν οι λαοί τη περιοχής.