Μέσω της Χρονοστρατηγικής μπορούμε να εξετάσουμε μετά από έναν αιώνα τις επιπτώσεις της Συνθήκης Βερασιλιών του 1919. Διότι φαίνεται πια σε όλους ότι δεν ήταν μια Συνθήκη Ειρήνης για το τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου αλλά και η αρχή νέων δεδομένων για τον εικοστό αιώνα. Είχε δίκιο λοιπόν ο Clemenceau με την περίφημη ατάκα του. Όμως δεν είχε υπολογίσει κανείς την ενίσχυση αυτών των επιπτώσεων που θα αποτελούσε η καταστροφική κρίση του 1929. Διότι όλες οι εκκρεμότητες που είχε αφήσει η Συνθήκη επιδεινώθηκαν και είχαν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη εθνικιστικών προσεγγίσεων που θα οδηγούσαν πολύ πιο γρήγορα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το θέμα είναι ότι η Συνθήκη Βερσαλιών θεωρούσε περισσότερο τον εαυτό της ως μια διόρθωση των δεδομένων του 1870 χωρίς όμως να εξετάσει την ερμηνεία του μέλλοντος. Έτσι σε επίπεδο αναβαθμισμένης ιστορίας η ίδρυση της Κοινωνίας των Εθνών δεν κατάφερε να ισορροπήσει αυτά τα απωθημένα αυτού του παρελθόντος. Μάλιστα αυτό το φαινόμενο φαίνεται και στις άλλες Συνθήκες των Προαστίων. Με αυτόν τον τρόπο πρέπει να ερμηνέψουμε και την πορεία της Συνθήκης Σεβρών του 1920 κι όχι να την παρερμηνεύουμε μέσω της Συνθήκης Λωζάννης του 1923 διότι δεν έχει νόημα.