Ένιωθε μέσα την αμισεία και μετά τον θάνατο. Έτσι ήταν και με την ανάσταση. Αλλά σε ποιον να το πει. Δεν πείραζε που κανένας δεν μπορούσε να το καταλάβει σε βάθος. Σημασία είχαν οι πράξεις του γιατί αυτές ήταν ορατές. Έβλεπε και την αγάπη των άλλων και πόσο τυφλή ήταν. Δεν είχε σχέση με την Αγάπη της Ανθρωπότητας. Η αγάπη των άλλων σταματούσε σε απόσταση δέρματος, του δικού τους δέρματος. Ακόμα και τα χάδια της ήταν επιφανειακά. Δεν άγγιξαν την ψυχή των άλλων. Έβλεπε αυτές τις ψυχές εγκλωβισμένες μέσα στα σώματά τους. Γι’ αυτό δεν είχαν δει τους άλλους, οι άλλοι. Γι’ αυτό τον είχαν δει. Διότι η ψυχή ξεχείλιζε από το σώμα του για ν’ αγγίζει τις άλλες. Η αμισεία του ήταν ψυχική, δηλαδή θεμελιακή. Άλλοι το ονόμαζαν αύρα, άλλοι φωτοστέφανο. Πάντως κάτι έβλεπε η φαντασία τους, κάτι ένιωθε η πίστη τους ακόμα κι αν δεν ήξεραν τι ήταν ακριβώς. Δεν προσπάθησε να το εξηγήσει στους άλλους. Το έγραψε για τους επόμενους, γι’ αυτούς που θα ήταν έτοιμοι να το διαβάσουν όσο χρόνο κι αν έπαιρνε.