Δεν ήξερε τι είχε κάνει. Δεν μπορούσε ούτε να το φανταστεί, άλλωστε ήταν ικανός να μετατρέψει το αδιανόητο σε ουτοπία. Δεν είχε βγει ούτε στιγμή από τη θάλασσα. Τον περίμενε όπως είχαν συμφωνήσει. Κοίταξε πιο βαθιά και τον είδε να επιστρέφει. Δεν έβλεπε καλά αλλά κατάλαβε ότι κρατούσε στο αριστερό του χέρι ένα κόκκινο ύφασμα χωρίς να μπορεί να αναγνωρίσει τι ήταν. Εκείνος συνέχιζε να πλησιάζει με εκείνον τον χαρακτηριστικό βηματισμό του ασταμάτητου. Όταν έφτασε πιο κοντά είδε το γαλάζιο χέρι του και χάρηκε. Ήταν έτοιμη να βγει αλλά δεν πρόλαβε. Χωρίς να σταματήσει ούτε στιγμή στην ακρογιαλιά μπήκε άμεσα και αμέσως σαν να ήταν με την πανοπλία του τη χιλιόχρονη. Προχώρησε μέσα στη θάλασσα χωρίς να αφήσει ούτε στιγμή το βλέμμα. Βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά. Ήξερε ότι θα έφτανε ως εκείνη, έτσι τον περίμενε ακίνητη. Ήρθε να καταθέσει το τρόπαιο. Έτσι κατάλαβε ότι είχε απελευθερώσει άλλο ένα σημείο. Τότε την έπιασε και την έβαλε πάνω του κι εκείνη τον τύλιξε με όλες τις δυνάμεις της.