Οδηγούσε στην ακτή και σκεφτόταν αυτά που είχε δει. Από τα ίχνη προσπαθούσε να βρει το σενάριο, αν όχι την ιστορία. Έτσι τα χέρια της πάνω στο τιμόνι υπολόγιζαν την πίεση που του ασκούσαν χωρίς να το συνειδητοποιήσει. Έκανε εικόνα. Και είδε τις πρώτες κινήσεις που είχαν απελευθερώσει το σώμα από το δεύτερο δέρμα. Δεν έβλεπε μόνο την εικόνα, αλλά και το είδωλό της πάνω στον καθρέπτη. Έτσι απολάμβανε το διπλό θέαμα και το ένιωσε πάνω στο κάθισμά της. Μετά ήρθε η μετέωρη ανάγκη που της θύμισε τις ιερές πέτρες. Έσφιξε πιο δυνατά το τιμόνι με το δεξί της χέρι, πριν αλλάξει ταχύτητα. Διότι είχε μπει στον ρυθμό του και η ανάσα της είχε συντονιστεί με τη δική του. Έπαιζαν χωρίς να το ξέρει ένα αόρατο ντουέτο. Τώρα έβλεπε κάθε λεπτομέρεια, κάθε νότα του κομματιού, από την αρχή έως το τέλος. Δεν βιαζόταν όμως, γιατί ήταν της βραδύτητας και κρατήθηκε, ακόμα κι αν ήταν τόσο κοντά στη θάλασσα, γιατί περίμενε να δει το κύμα. Όμως αυτό, όταν έσπασε τελικά, ήταν ασταμάτητο και συνέχισε να ζωγραφίζει πάνω στον καθρέπτη.