Για κάποιον άλλον το τέλος θα σήμαινε το τέρμα, ενώ γι’ αυτόν ήταν η αρχή της τελειότητας. Έτσι έστησε τον πίνακα όρθιο για ν’ απολαύσει τη θέα του. Στο κέντρο του, όχι μόνο γυάλιζε, αλλά έσταζε φως κυριολεκτικά. Έβλεπε την πορεία της ουσίας που ακολουθούσε τις φυσικές καμπύλες. Με αυτό το θέαμα είχε μείνει μετέωρος, διότι η ομορφιά του τον είχε πιάσει σφιχτά κι ένιωθε πάνω του κάθε πινελιά του πίνακα. Έσταζε ολόκληρος ουσία κι είχε αποκτήσει για πάντα ένα νέο ύφος. Τον έβαλε εκεί που τον είχε βρει, πριν του δώσει το φιλί της ζωής. Είχε δημιουργηθεί μεταξύ τους ένας δεσμός, διότι η σχέση τους είχε εμπλουτιστεί με αυτή τη διπλή προσφορά. Το πινέλο της ζωής είχε αλλάξει τα πάντα λόγω πίστης. Σκέφτηκε ότι είχε γίνει και αυτή η χάρη, που θα δημιουργούσε μια πολλαπλή χαρά στη συνέχεια. Κι άρχισε να τη φαντάζεται. Στην αρχή έβλεπε την έκπληξη του δώρου. Στη συνέχεια την πρώτη κυκλική επαφή, που γινόταν πολυκυκλική σχέση, για να φτάσει πολλαπλά στον αρμονικό δεσμό, που παράγει και πληρότητα μετά την τελειότητα.