Στο σαλόνι το μαντολίνο ήταν ασταμάτητο και οι δακτυλισμοί γέμιζαν όλο τον χώρο για να ζήσει ο ήχος και να ξεχειλίσει η ομορφιά της παρτιτούρας του Mozart. Ξαφνικά σταμάτησε. Είχε ακουστεί ένας θόρυβος στη βιβλιοθήκη. Σαν να είχε πάρει τη θέση ένα νέο βιβλίο. Χωρίς να κινηθεί προσπάθησε να βρει ποιο ήταν. Το βρήκε δίπλα στα κρυστάλλινα αγαλματίδια Lalique. Ναι, εκεί ήταν, τώρα ήταν σίγουρος. Έτσι είχαν εμφανιστεί τα άπαντα του Verlaine. Δεν κατάλαβε αμέσως την αναφορά στο βιολί που είχε τις ίδιες χορδές με το μαντολίνο και το βλέμμα έτρεξε πάνω στο τρίτο ράφι για να σταματήσει μόνο όταν συνάντησε το κρυστάλλινο κύπελο που περίμενε απεγνωσμένα να γεμίσει με την ουσία του έργου. Επέστρεψε ξανά στις δύο γυναίκες που έμοιαζαν να ζουν μία μυστική συνομιλία. Αυτό έλεγε το γυμνό τους σώμα. Σκέφτηκε και τα ποιήματα του Paul σχεδόν ασυνείδητα. Έτσι βρήκε τι ήθελαν αλλά δεν είπε τίποτα. Απάντησε το μαντολίνο στη σιωπή του με το τραγούδι του Don Giovanni. Τόσο απλά. Ή νύχτα δεν είχε αρχίσει ακόμα.