Όλες οι σκέψεις του είχαν καταλήξει στο ίδιο σημείο σαν ένα στρατηγικό μείγμα που τον έφερνε όλο και πιο  κοντά σε αυτό το σπάνιο μαζί.  Ήταν ένας τρόπος μετά την υπέρβαση να συνεχίσει η τελειότητα, έτσι άφησε το τετράδιο και την πένα πάνω στο τραπέζι και σηκώθηκε για να πλησιάσει την βιβλιοθήκη. Έβλεπε ήδη να σχεδιάζεται ένα πλατύ χαμόγελο. Τέντωσε το χέρι του κι έπιασε με την παράξενη χειρολαβή το ιερό σπαθί και από την άλλη το κρυστάλλινο κύπελο. Είχε έρθει η ώρα του αετού και σηκώθηκε και η πολεμική σημαία. Τίποτα δεν μπορούσε να τον σταματήσει. Το πνεύμα του ήταν γεμάτο με εικόνες που έπεφταν πάνω στην ψυχή του σαν καταρράκτης γαλάζιου. Τότε έγινε το πρέπον, αφού ζωντάνεψε ο κρύσταλλος με τη χιλιόχρονη ουσία που μεταμόρφωσε τα πάντα. Αυτό έπρεπε να γίνει και έγινε.