Ποιος μπορούσε να φανταστεί ποια είναι η μνήμη ενός αγάλματος; Κι όμως σκέφτηκε ότι σίγουρα είχε κάτι μέσα του. Αυτό ήθελε να μάθει αλλά δεν περίμενε να το δει με τρόπο τόσο ζωντανό. Η μπρούτζινη μνήμη δεν είχε ξεχάσει απολύτως τίποτα. Διότι ήταν στάση ζωής κι όχι μόνο πόζα. Ζούσε μέσα του κάθε λεπτομέρεια του σώματος χάρη στο κράμα της φωτιάς και του φωτός. Διότι αυτό ένιωσε το σώμα του όταν το άγγιξε η ουσία. Είχε εκείνο το χαρακτηριστικό άνοιγμα που ποτέ δεν ξεπερνούσε την ορθή γωνία. Και η αόρατη κίνηση είχε αφήσει το ίχνος της πάνω του σαν να ήταν ήδη η ζωή και η προσφορά της. Όχι μόνο δεν είχε ξεχάσει τη λευκή λίμνη αλλά τη ζούσε και πάνω να ξεχειλίζει με τα κύματά της που έρχονταν απανωτά σαν να το ακουμπούσε ο άνεμος του πόθου και να τύλιγε το κορμί σαν άλλα αόρατα χάδια που ποτέ δεν σταματούσαν πριν ολοκληρώσουν την κρυφή τους αποστολή. Αυτό είδε χάρη στην μπρούτζινη μνήμη και ένιωσε μέσα της τις καυτές λεπτομέρειες του φωτός που μετέτρεψαν το σώμα της σε θάλασσα φωτιάς.