Σε αυτό το podcast θέλουμε να ασχοληθούμε με την έννοια της αποστολής. Έχουμε την τάση να θεωρούμε ότι αποστολή είναι απλώς μία κίνηση που γίνεται από ένα μέρος σ’ ένα άλλο και στο τέλος, όταν έχει εκτελεστεί αυτή η αποστολή, υπάρχει μία αλλαγή. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το τέλος της αποστολής είναι η πράξη. Όταν όμως το ερμηνεύουμε πιο χριστιανικά, καταλαβαίνουμε ότι ουσιαστικά η αποστολή έχει μέσα της μία ιδέα. Η πρώτη έχει μια μνήμη μέλλοντος. Αυτός που κάνει την αποστολή ξέρει πως είναι ο Παράδεισος. Αλλά βρίσκεται στη γη. Άρα με τη μνήμη μέλλοντος που έχει για τον Παράδεισο, δημιουργεί μέσω της νοημοσύνης παρελθόντος, μία πράξη. Αυτή πράξη δεν είναι μία μετάθεση ενός χωροχρόνου στο σημείο Α, που πηγαίνει στο σημείο Β, αλλά επηρεάζεται από τη μνήμη μέλλοντος και δημιουργείται σ’ ένα παρόν.  Άρα έχουμε ένα παρελθόν που χρησιμοποιεί το μέλλον για να δημιουργήσει ένα παρόν. Αυτή η υπέρβαση και η πρόσβαση στο μέλλον του δίνει την ικανότητα να παραγάγει, μέσω αυτής της πράξης, μία συμβολή στο έργο. Το έργο είναι το όλο για τον Παράδεισο. Εδώ λοιπόν ουσιαστικά δημιουργεί έναν τοπικό Παράδεισο, δηλαδή  άμα κοιτάξουμε σ’ αυτό το σημείο τι έχει γίνει, θα ήταν αυτό που θα είχε γίνει στον Παράδεισο. Να το πάρουμε λίγο πιο απλά, με έννοιες πιο κλασικές, όσον αφορά την έννοια της αποστολής. Φανταστείτε ότι είστε στις ελεύθερες περιοχές και πηγαίνετε στα κατεχόμενα. Εκεί πέρα εκτελείτε μια αποστολή. Αυτή η αποστολή έχει νόημα, αν μπορεί να είναι κάτι το οποίο θα κάνατε στις ελεύθερες περιοχές και το κάνετε, παρόλα αυτά, στα κατεχόμενα. Όταν το κάνετε σε τοπικό επίπεδο αυτό, σημαίνει ότι έχετε παραγάγει μία ζώνη απελευθέρωσης, που τοπικά, χωροχρονικά τουλάχιστον, είναι απελευθερωμένη, άρα ελεύθερη και μοιάζει με μία ελεύθερη περιοχή. Κάνοντας λοιπόν αυτήν την κίνηση, σπρώχνετε τα κατεχόμενα προς τον χρόνο της ελευθερίας. Άρα δημιουργείτε μια τοπική απελευθέρωση, που άμα το κάνετε τοπικά, τοπικά, τοπικά και μετά στη συνέχεια πολυτοπικά και στη συνέχεια ολικά, τότε καταλαβαίνετε ότι συμβάλλετε σ’ ένα γενικότερο αγώνα που θα ήταν η απλευθέρωση των κατεχομένων για να γίνουν ελεύθερη περιοχή. Πώς μπορεί ν’ αρχίσει. Μπορεί ν’ αρχίσει γραμμικά, να πείτε π.χ. ότι οι ελεύθερες περιοχές πιέζουν και τα κατεχόμενα σιγά σιγά εξαφανίζονται, αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι μπορεί να γίνει και μ’ έναν άλλον τρόπο. Μπαίνετε δηλαδή  μέσα στα κατεχόμενα και μ’ ένα πολυτοπικό πλαίσιο δημιουργείτε ένα δίκτυο απελευθερωμένων περιοχών, οι οποίες στο τέλος προκαλούν μια φθορά στο κατοχικό καθεστώς. Άρα στην πραγματικότητα μπορούμε να πούμε ότι αυτό συμβάλλει στο να καταρρεύσει μόνο του. Όχι να καταρρεύσει από μία ανακατάληψη, γιατί το ίδιο, μετά, δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Αν αντιθέτως συμβάλλετε σ’ αυτό το κατοχικό καθεστώς, π.χ. αγοράζετε προϊόντα που τα παράγει, τότε αυτό γίνεται ακόμα πιο δυνατό εξαιτίας σας. Αν όμως δεν παίρνετε τίποτα από αυτά που παράγει και εσείς παράγετε ένα έργο εντός, τότε δημιουργείτε μια φθορά στο σύστημα. Είναι το ανάλογο από αυτό που λέει ο Clausewitz. Άρα μπορεί να δημιουργήσετε μια φθορά που μπορεί να έχει σχέση με την εφοδιαστική αλυσίδα.
Ξαναέρχομαι λοιπόν στην έννοια της αποστολής. Όταν βλέπουμε την αποστολή απλώς σαν μία εκτέλεση μίας πράξης, δεν καταλαβαίνουμε ότι έχει μέσα της μια παρέμβαση από ένα νοητικό πλαίσιο, από ένα πνευματικό πλαίσιο, από ένα πλαίσιο της πίστης που είναι πιο μεγάλο. Άρα στην πραγματικότητα είναι μια υπέρβαση. Δεν είναι τυχαίο που μετά από τα τέσσερα Ευαγγέλια έχουμε τις Πράξεις των Αποστόλων. Θεωρούμε απλώς ότι είναι ένα κείμενο που έγραψε ο άγιος Λουκάς κι είναι απλώς η συνέχεια με το τρίτο Ευαγγέλιο που έχει γράψει. Η ιδέα είναι ότι έχεις το ελάχιστο αποδεικτικό στοιχείο, είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνεις για να είσαι χριστιανός και αυτό θα έχει μέσα του μία παγκοσμιότητα, όπως το λέγαμε και σε προηγούμενο μάθημα. Αυτό λοιπόν που έχει σημασία είναι να καταλαβαίνουμε αν η καλή πράξη, που λέμε πιο λαϊκά, είναι αποτέλεσμα της αποστολής, είναι επειδή συμβάλει στο έργο. Εμείς έχουμε την εντύπωση αρχικά ότι έχουμε μία πραγματικότητα, κάνουμε μια πράξη που αλλάζει την πραγματικότητα, αυτό όμως μπορεί να είναι όμως καλό ή κακό. Όταν λέμε μια καλή πράξη, της βάζουμε κάτι το θετικό. Η καλή πράξη έχουμε την εντύπωση ότι προέρχεται από το παρελθόν και πάει στο μέλλον. Δεν σκεφτόμαστε ότι μπορεί να είναι μία προβολή στο μέλλον, το οποίο διαμορφώνει το παρόν. Επειδή σκέφτομαι τα κατεχόμενα απελευθερωμένα, αναρωτιέμαι ποια πράξη θα έκανα όταν θα ήταν ελεύθερα, και την κάνω τώρα, η οποία δεν είναι πια μια πράξη ελευθερίας, αλλά μια πράξη απελευθέρωσης. Άρα συμβάλλω ενεργητικά σε αυτό που πιστεύω. Δεν πιστεύω παθητικά και περιμένω να απελευθερωθούν, πιστεύω ενεργητικά, γιατί, λόγω της βαθιάς πίστης  για την επόμενη κατάσταση των πραγμάτων, δημιουργώ πράξεις που συμβάλλουν στην υλοποίηση της πίστης σε πρακτικό επίπεδο. Αυτό είναι μια αποστολή.