Δεν είχε φανταστεί το χαμόγελο που είχε προκαλέσει στα χείλη του πνεύματος  γιατί ήταν απορροφημένος από τις νουβέλες του βιβλίου. Το είχε αγγίξει το ύφος του. Είχαν μέσα τους ένα απελευθερωτικό πνεύμα. Ο συγγραφέας ήταν ελεύθερος πια αλλά είχε περάσει πολλά, έτσι η νοητική του απελευθέρωση είχε προηγηθεί της σωματικής. Δεν είχε πέσει στην παγίδα που είχε εγκλωβίσει τον Παστερνάκ. Είχε προλάβει. Και μέσα σε αυτόν τον προσωπικό αγώνα είχε δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο του οποίου η ομορφιά ήταν αόρατη ομορφιά για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά αυτός μπορούσε να τη δει. Αυτό κατάλαβε και το πνεύμα με τις αλλαγές που θαύμαζε. Η πλάγια σκέψη του δεν κοίταζε μόνο αν γυάλιζαν τα μάτια. Έτσι είδε το μέτωπο σπαθί που ήθελε. Συνέχισε την ανάγνωσή του χωρίς να αντιληφθεί την πνευματική επιρροή ακόμα και στην ανάσα του. Η πιο δυνατή αλλαγή άρχισε όταν πήρε το τετράδιό του για να γράψει με την πένα του τις σημειώσεις. Ήταν τα πρώτα απτά ίχνη πριν τα ουσιαστικά.