Αντιλήφθηκε ότι δεν διάβαζε μόνο μία γλώσσα του παρελθόντος αλλά και τη σκέψη. Ήταν σαν να είχε μία άμεση επαφή με αυτή… Είχε δημιουργηθεί μία σχέση επί της ουσίας, ενώ βρισκόταν σε μία απόσταση που μετριόταν με αιώνες. Δεν ήταν όμως κάτι που τον ξάφνιασε. Το είχε ξαναζήσει στο παρελθόν και θα το ξαναζούσε και στο μέλλον. Με αυτήν τη σκέψη μπήκε όλο και πιο βαθιά στο νησί του παρελθόντος. Η αγάπη για τη γραφή ήταν κάτι που τον άγγιξε αμέσως και τώρα το ζούσε ταυτόχρονα μέσω του βιβλίου. Ήταν σαν να είχε βρει ένα ατόφιο κομμάτι της ιστορίας της Ανθρωπότητας που δεν είχε φθαρεί λόγω της μεγάλης γεωγραφικής απόστασης. Ακολουθούσε με τις σελίδες τη γλώσσα της σκέψης. Ήταν σαν να τον βοηθούσε και ο χειμώνας που ερχόταν για να δει τα γράμματα χαραγμένα πάνω στον πάγο της μνήμης. Το λευκό ήταν όλο και πιο ισχυρό. Αυτό είχε νιώσει όταν μοιράστηκε τα δεδομένα του παρελθόντος για να ζήσει η γέφυρα του Χρόνου. Κάθε σημείο που ήταν σημαντικό είχε σημειωθεί για να δημιουργηθεί ένας νοητικός χάρτης που ενσωματώνεται μέσα στο βαθύ νευρωνικό δίκτυό του. Αλλά ποιος να καταλάβει αυτό το αίσθημα, αν δεν είχε πιει από την ουσία του;