Κανείς δεν είχε εισχωρήσει τόσο βαθιά όσο τα φιόρδ μέσα στην ξηρά. Κι ένιωθε κι αυτή ότι έκανε το ίδιο με τη νοημοσύνη. Πριν τον ερχομό του ήταν πάντα κλειστή. Γιατί κανείς δεν είχε τολμήσει αυτό το πέρασμα. Του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη κι αυτή η πίστη άλλαζε τα πάντα. Ήταν η ασπίδα του και δεν υπήρχε εμπόδιο μεταξύ τους, γι’ αυτό ήταν τόσο άνετη να του τραγουδήσει με τον λαιμό. Είχε δει τις κινήσεις του πάνω στο κρυφό όργανο και γνώριζε καλά το πνευστό. Εκείνος εκείνη τη στιγμή θυμήθηκε την Πεζή Έντα και την Ποιητική Έδδα. Η μεγάλη παράδοση είχε καταγραφεί σε αυτές, αλλά πολλά κομμάτια της χάθηκαν. Κάποιος όμως έπρεπε ν’ αρχίσει να γράφει για αυτήν την ουσία. Έτσι, όταν κατάλαβε ποιος ήταν, του ζήτησε να γράφει αυτά που ζούσαν. Η γραφή ήταν κομμάτι του δεσμού. Δεν ήταν ανεξάρτητη. Έγραφε και έπινε. Έπινε και κατέγραφε. Ο αρμονικός δεσμός είχε πια μια ιστορία. Δεν θα ήταν πια ένα απομονωμένο νησί του παρελθόντος, χάρη σ’ αυτόν θα υπήρχε και ως μνήμη μέλλοντος. Διότι πότιζε τον κήπο σαν να ήταν φρέσκο.