Ήδη εκείνη την εποχή είχε πέραση η έννοια των επίλεκτων μαχητών. Δεν ήταν μόνο κάποιο ευγενικό στοιχείο που το δικαιολογούσε αλλά οι πράξεις γιατί στην τελική αυτές είχαν σημασία. Όμως το πιο εντυπωσιακό ήταν ο συνδυασμός δηλαδή η καταγωγή κι η αξία. Διότι όταν τα δύο συμβάδιζαν το μείγμα ήταν απλώς εκρηκτικό για τα δεδομένα κάθε κοινωνίας. Ξαφνικά δεν υπήρχε πια το οικόσημο αλλά και το φωτόσημο. Αυτό έβλεπε και στη Σάγκα του παρελθόντος. Δεν ήταν βέβαια ένα στοιχείο που θα άγγιζε τον περίγυρό του αλλά είχε μεγάλη αξία για τις ψυχές αφού το έβλεπαν και μέσω του εαυτού τους χωρίς να ξέρουν ή να καταλαβαίνουν όλες τις λεπτομέρειες ένιωθαν πάνω τους  χαρακτηριστικά του Χιλιόχρονου. Δεν ήταν όλοι οι αγωνιστές μαχητές ούτε κι όλοι οι μαχητές ήταν πολεμιστές, μόνο οι επίλεκτοι. Με τον Θωρ και το σφυρί του το περίφημο θυμήθηκε  εκείνη τη στιγμή του σφυρηλάτη που αιώνες πριν ακόμα κι από τα γεγονότα της Σάγκα είχε βάλει τέλος στην εισβολή των βαρβάρων με την αξία του. Γι’ αυτό είχε μείνει το όνομά του και στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Και τώρα έβλεπε και σε άλλα κείμενα πως αυτές οι αξίες ήταν διαχρονικές. Άλλωστε δεν ήταν τυχαίο που υπήρχαν οι Σάγκα  των ιπποτών που είχαν εμπνευστεί από τους άθλους των Φράγκων και της Στρογγυλής Τραπέζης. Με αυτήν την έννοια οι επίλεκτοι μαχητές αποτελούσαν έναν ισομορφισμό με τους ιππότες. Διότι στο σκάκι δεν υπήρχαν ίπποι αλλά μόνο ιππότες. Αυτό ήταν το πρέπον.