Ζούσαν μέσα
στη σκέψη της Ανθρωπότητας
ακόμα κι αν αυτή
ήταν αόρατη για τους περισσότερους
κι όμως αυτή ήταν η ουσία.
Ήταν κι αυτή που εξηγούσε
την ύπαρξη της μουσικής
και της παγκοσμιότητάς της.
Κανείς δεν ήταν νησί
γιατί ο ωκεανός
ένωνε το καθένα
με τα άλλα.
Έτσι έβλεπαν
τον ιππότη των ψυχών
που έπινε τα δάκρυά τους
για να τα μετατρέψει
σε ουσία που θα έπιναν
για να γεμίσουν χαρά
αφού αυτός ήταν ο κλειδωμένος στόχος.
Η Βίνλαντ υπήρχε
αυτό ήταν το μόνο σίγουρο
δηλαδή υπήρχε ζωή
και μετά το τέλος.
Είχε πάει
πολλές φορές
και θα ξαναπήγαινε
ακόμα κι αν οι άλλοι
δεν συνειδητοποιούσαν
ότι ήταν ένα θαύμα
πριν δέκα αιώνες
αλλά τώρα
οι ψυχές το ήξεραν
και περίμεναν
τη συνέχεια
για να δουν
τους πετρόγλυφους
του μέλλοντος
για να γλείψουν κάθε σταγόνα
που θα τις άγγιζε.