– Λεπορέλο, σημείωνε…
– Τι πράγμα;
– Πρέπει να γράψουμε μία επιστολή.
– Σε ποιον; Χρόνος.  Συγγνώμη, σε ποια;
– Σε μια κυρία…
– Τι είδους επιστολή;
– Διευκρινιστική…
– Μάλιστα…
– Δηλαδή κατάλαβες;
– Όχι, βέβαια. Απλώς τώρα είναι ξεκάθαρο.
– Τέλος πάντων. Σιωπή.  Έτοιμος;
– Περιμένω ήδη…
– Αναρωτιόμαστε…
– Διακόπτοντάς τον.  Κι εσείς;
– Τρόπος που λέγειν… Συγκεντρώσου…
– Α κατάλαβα!
– Πάντα με την πρώτη! Λοιπόν λέγαμε…
– Αναρωτιόμαστε!
– Μπράβο, Λεπορέλο!
– Να’ στε καλά…
– Αναρωτιόμαστε αν έχετε ποτέ δοκιμάσει την ουσία της ζωής…
– Και θα καταλάβει;
– Συνεχίζω… Διότι λόγω του κοινωνικού σας εγκλωβισμού φοβόμαστε πως όχι…
– Καλά κάνετε… Διευκρίνισα…
– Διότι το αίτημά σας μάς ξάφνιασε ακόμα κι αν είμαστε πάντα σε ετοιμότητα. Κι έγιναν δείγματα γραφής…
– Τι όμορφα που τα λέτε!
– Το απίστευτο είναι ότι το καταφέρνω ακόμα και με σένα…
– Επειδή είμαι πάντα μαζί σας.
– Αυτό είναι αλήθεια.
– Βλέπετε!
– Βλέπω… Σιωπή.
– Μήπως σας διέκοψα;
– Καθόλου!
– Συνεχίστε παρακαλώ…
– Κάποιος που δεν παίζει κανένα μουσικό όργανο δεν μπαίνει στην ορχήστρα…
– Ξεκάθαρα πράγματα!
– Και κυρίως δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο του σολίστα.
– Μαέστρος!
– Κατά συνέπεια, θα θέλαμε να μας διευκρινίσετε τι περιμένετε από εμάς, εκτός βέβαια από το σόλο που μας ζητήσατε.
– Σας ζήτησαν μία σονάτα;
– Μουσική δωματίου…
– Μήπως είναι τραγουδίστρια και γι’ αυτό δεν μιλά για όργανο.
– Ξέρεις ότι η ιδέα σου μόνο ηλίθια δεν είναι.
– Είδατε!
– Εκτός βέβαια αν είστε μόνο του λέγειν.
– Καλά το είπατε!
– Πάντα στη διάθεσή σας!
– Κι υπογραφή;
– Don Giovanni.