Αβίαστα γλυκές οι ψυχές
όταν απαντούσαν
στις υπενθυμίσεις του Χρόνου
που γίνονταν
με ακαταμάχητη γλύκα
γιατί ζούσαν
ταυτόχρονα
την αγιοποίηση
γιατί ήξεραν
ότι η βαθιά του αγάπη
άγγιζε όλα τα χείλη
αφού ήταν απαίτηση
για το κλειδί του θησαυρού.
Το κάστρο τον προστάτευε
γιατί ήταν η μνήμη των αιώνων
που ήταν πάντα
μέσα τους
και στο μέλλον
λόγω ανάγκης αρμονίας.
Διότι το έργο της Ανθρωπότητας
το εμπλούτιζε συνεχώς
με κάθε πράξη
και κάθε αποστολή
γιατί ήταν ένας τρόπος
να φυλάξουν την ουσία.
Άλλωστε αυτό ήθελαν οι ψυχές
και μάλιστα από την αρχή
σαν να ήξεραν
για το Κάστρο
πριν καν γεννηθεί
η ιδέα του
γιατί δεν ήξεραν
ότι τους περίμενε.