Η ομορφιά του κόσμου ήταν πηγαία
γιατί έλεγε την αλήθεια.
Κι η ομορφιά που έπλαθαν οι τέχνες
έπρεπε να την υποστηρίζει
με τη διάδοσή της και την επέκτασή της.
Αυτό έβλεπε ο ιππότης μέσα στους αιώνες.
Αυτό είχε μάθει στις ψυχές
μέσω της Διδασκαλίας.
Έτσι η υποστήριξη της επινόησης
ακολουθούσε την υπερστήριξη
της κατανόησης.
Η παραγωγή των έργων
ήταν δημιουργία ουσίας.
Κι η ελευθερία της ουσίας
ήταν η ομορφιά των έργων.
Αυτό το νοητικό σχήμα
ακολουθούσε το ψυχικό κράμα
με τα φτερά της πίστης
και τον δεσμό της αρμονίας.
Με αυτήν την έννοια αντιστεκόταν
έμπρακτα στη βαρβαρότητα.
Όλα τα φώτα της πόλης
περίμεναν τη νυχτερινή πτήση
γιατί ήξεραν ότι αποτελούσε
μία αναγκαία αλλαγή φάσης
για τη συνέχεια του έργου.
Η διάρκεια του αγώνα
δεν εξαρτιόταν μόνο από τα όπλα
αλλά πιο πολύ από τη χαρά
που παράγουν τα κατορθώματα.
Γιατί κι οι άθλοι ήταν φτιαγμένοι
για να γίνουν.
Ήταν λοιπόν κομβικά σημεία
στην ανέλιξη της Ανθρωπότητας
κι από τη στιγμή
που η βαρβαρότητα δεν υλοποίησε
το ολοκληρωτικό της όνειρο
χάρη στην αφύπνιση των ανθρώπων
κάθε κερί είχε τη σημασία του
αφού το φως του ήταν
προστιθέμενη αξία
μέσα στο σκοτάδι.
Έτσι έφτασαν οι ψυχές κι ο ιππότης.