Ο καθένας έκτιζε ένα κελί

για να είναι ήσυχος μέσα

και το ονόμαζε σπίτι για να μη φαίνεται

ότι είναι φυλακή.

Κι όλα αυτά τα κελιά ήταν τα κομμάτια της κοινωνίας.

Έτσι η παρουσία του αποτελούσε

ένα δομικό και υπαρξιακό πρόβλημα.

Οι περισσότεροι δεν είχαν δει ποτέ

έναν άνθρωπο εκτός κελιού.

Δεν παρέμενε μόνο μέσα σε ιερούς χώρους.

Πήγαινε παντού

γιατί ήταν ο μόνος τρόπος

να μεγαλώσει ο κόσμος της ιεροσύνης.

Δίδασκε μόνο την ελευθερία της σκέψης

και δεν ζητούσε τίποτα

αφού τα έδινε όλα.

Κι όσοι τον πίστευαν

έβλεπαν μετά

πόσο διαφορετική ήταν η ζωή τους

γιατί ήταν πια γεμάτη φως και ουσία.

Ήταν τα κεριά που είχε ανάψει

για να σπάσει το μαύρο του σκοταδισμού

όσο ισχυρό κι αν ήταν

διότι δεν φοβόταν τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους

κάθε εποχής.

Ήταν ελεύθερος εκ φύσης.