Η ανθρωπιά δεν ήταν αυτονόητη.
Κι η συνανθρωπιά ακόμα λιγότερο.
Τίποτα δεν ήταν δεδομένο από την αρχή.
Διότι δεν ήξεραν από Αγάπη Ανθρωπότητας.
Ενώ η ανθρωπιά ήταν η έκφραση της Ανθρωπότητας.
Και δεν είχαν νόημα οι δούλες του ιερού.
Διότι το ιερό ήταν της ελευθερίας.
Αυτό κι αν ήταν το δύσκολο μέρος της Διδασκαλίας.
Όλες οι υπάρξεις έτρεχαν ν’ ακολουθήσουν
κάθε σύστημα βαρβαρότητας
που θα τις προστάτευε.
Και δεν είχαν κανένα πρόβλημα
να γίνουν βάρβαρες
από τη στιγμή που είχαν ασφάλεια.
Γι’ αυτό οι αθώοι κινδύνευαν τόσο πολύ.
Χρειάζονταν ένα σημείο αναφοράς
έναν φάρο για να μην πνιγούν.
Δεν έπρεπε όμως να είναι βουνό.
Ο Λόγος ήταν ήδη δύσκολος.
Γι’ αυτό έπρεπε να πάει προς αυτούς
όσο μακριά κι αν βρισκόταν
για να μπορέσουν να έχουν στήριγμα,
έναν βράχο μέσα στον κήπο του
αυτό ήταν το φως.