Αν κανείς δεν έχει παίξει επί του πρακτέου μουσικά όργανα, είναι δύσκολο να φανταστεί τι απαιτεί ο συντονισμός των δύο χεριών για να ζήσει η τέχνη χάρη στις υπερβάσεις. Διότι είναι σαν να κοιμάται το όργανο, ενώ είναι έτοιμο να παίξει και πρέπει το πρώτο χέρι να το κρατά για να μην πέσει, αφού υπάρχει πιάσιμο για τον αντίχειρα στο κλαρίνο και μετά να έρθει και το άλλο, χωρίς να πατά στα ίδια σημεία. Έτσι το ένα χέρι ασχολείται με τη βάση και το άλλο με την κορυφή, από τις πιο χαμηλές νότες στις πιο ψηλές, για ν’ ακουστεί όλη η έκταση του κλαρίνου, χωρίς βέβαια να ξεχαστεί και το κλειδί δωδεκάτης που του επιτρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του και να συνεχίζει ακόμα πιο ψηλά το έργο. Αυτό κι αν είναι αφύπνιση, αφού η ίδια η ψυχή γίνεται ζωή με τα δύο χέρια που δεν σταματούν τους δακτυλισμούς όσο υπάρχουν νότες στην παρτιτούρα που δεν έχουν παιχτεί ακόμα. Έτσι τα χέρια της νύχτας φέρνουν τη χαρά του ήλιου. Αυτό είναι το σχήμα των ήλιων της νύχτας.