Μετά από αιώνες κάθε λεπτομέρεια στον διάκοσμο του κάστρου είχε σημασία. Με την πάροδο του Χρόνου, τα αντικείμενα που είχαν αυτό το ιστορικό φορτίο, είχαν με ταμορφωθεί σε υποκείμενα του κάστρου. Ήταν δύσκολο να το φανταστεί κανείς που δεν το είχε ζήσει προηγουμένως. Ήταν σαν να του έλειπε μια ζωή, μια προηγούμενη ζωή, που είχε νόημα μόνο για τις ψυχές κι αυτές έβλεπαν την ουσία πάνω στα αντικείμενα, διότι ήξεραν την ιστορία τους από την αρχή, σαν να προϋπήρχαν, διότι ήταν μέρος του κάστρου, σαν εκείνες τις πέτρες που προστάτευαν τα τείχη από τις επιθέσεις της βαρβαρότητας. Αν κάποιος έβλεπε ένα παλιό βιβλίο, μπορούσε να το εξετάσει εξωτερικά και βέβαια να το διαβάσει, σαν να του μιλούσε, αλλά ήταν όντως δύο διαφορετικές προσεγγίσεις που αλλάζουν τα ανάλογα δεδομένα. Όμως με τα άλλα αντικείμενα υπήρχε ένας σιωπηλός κώδικας που έπρεπε να γνωρίζει κανείς για να εισέλθει στη βαθύτητα του Χρόνου. Ήταν σαν την εραλδική για τα οικόσημα. Ήταν ένας κώδικας που είχε διασχίσει τους αιώνες για να έχει λόγο η εικόνα. Τι γινόταν όμως με τα άλλα αντικείμενα; Μόνο ένας ανιμιστής θα καταλάβαινε ότι υπήρχε κι άλλη προσέγγιση, ακόμα πιο θεμελιακή, που βασιζόταν στο ψυχικό κράμα, διότι αυτό ήξερε για τους αιώνες και τη γενεαλογία του φωτός και της ουσίας.