Για την Ευρώπη, η Ισλανδία ήταν ένα όραμα, η Γροιλανδία μια ουτοπία κι ο Νέος Κόσμος ένα αδιανόητο. Κι όμως το θαύμα έγινε. Αυτό πρέπει να σκεφτούν οι ψυχές με το φως, την ουσία και την αρμονία. Ο Νέος Κόσμος δεν δημιουργήθηκε λόγω της προσπάθειας της ανακάλυψης. Ήταν υπαρκτός από την αρχή, ακόμα κι αν ήταν αδιανόητος. Η αρμονία υπάρχει κι είναι ο φυσικός χώρος των ψυχών. Δεν είναι επειδή δεν τη βλέπουν αρχικά, λόγω του εμποδίου της κοινωνίας, που δεν υπάρχει. Και γι’ αυτό έχει τόσο μεγάλη αξία για την εξέλιξη της Ανθρωπότητας. Έτσι πέρα της ουτοπίας υπάρχει το αδιανόητο, αυτό που δεν τολμάς να ζητήσεις. Διότι  αν είναι συμβατό με το έργο υπάρχει, ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις. Αυτό βλέπουν επιτέλους οι ψυχές μετά την ανακάλυψη του φωτός και της ουσίας. Αυτός ο κόσμος της αρμονίας δεν είναι μόνο υπαρκτός, αλλά δίκαιος και βιώσιμος με την έννοια ότι μπορεί να παράγει έργο που φαινόταν πριν κάτι το ανέφικτο ή ακόμα κι απαγορευμένο για τα κατεχόμενα μυαλά και τις εγκλωβισμένες σκέψεις. Ενώ με το κέντρο του μεγάλου, το έργο της Ανθρωπότητας αλλάζει τα πάντα και βέβαια τα δεδομένα.