Μια οντότητα τέτοιου τύπου
δεν θα εκφραζόταν σε ένα τομέα και μόνο.
Θα χρησιμοποιούσε
με ποικίλους τρόπους
τις τέχνες, τις επιστήμες.
Η πλάγια σκέψη έλεγε
ότι θα αξιοποιούσε
τη θεωρία διακλαδώσεων
για το ταυτόχωρο.
Μάλιστα θα προκαλούσε
περισσότερες διακλαδώσεις
του Χρόνου
για να χωρέσουν οι δημιουργίες του.
Αλλά εμφανιζόταν
ένα καινούργιο ερώτημα.
Για ποιο λόγο
τόση σπατάλη δημιουργικότητας.
Θα υπήρχε εσωτερική ανάγκη
όπως ακούγεται
από καλλιτέχνες;
Δύσκολο…
Στην καλύτερη περίπτωση
δημιουργούσαν σε μερικούς τομείς
ποτέ σε πάμπολλους.
Ο συνδυασμός του επιστήμονα
με τον καλλιτέχνη
ήταν ήδη σπάνια
αλλά εδώ επρόκειτο
για μια πολλαπλότητα,
ένα αναγεννησιακό ον,
μπορεί και περισσότερο
αν αυτό είχε νόημα ως έκφραση.
Έτσι τα πράγματα ήταν
θεμελιακά διαφορετικά
κι όχι απλώς πιο πολλά.
Έτσι απαιτούσε μια ολιστική προσέγγιση
και μάλλον αυτή η ιδιότητα
εμπεριείχε και τη λύση.
Όλο αυτό το έργο
δεν θα ήταν ούτε για έναν άνθρωπο
ούτε για πολλούς
ούτε καν για λαούς
αλλά για την ίδια την Ανθρωπότητα.